Δημοσίευση από underworld » 02 Σεπ 2007, 13:05
15 χρόνια είχα να επισκεφτώ το μέρος. Ακούγοντας ότι έχει γίνει ιδιαίτερα πολυσύχναστο έφτασε κάτω-κάτω στη λίστα των επιλογών μου και έτσι μονίμως διάλεγα κάποιο άλλο. Έτσι και χτες, θα βουτούσα κάπου αλλού. Η θεά τύχη όμως είχε διαφορετική γνώμη. Οι γονείς μου είχαν κανονίσει να επισκεφτούν το μέρος και μετά από σύντομη συζήτηση αποφάσισα να βουτήξω εκεί αφού θα μπορούσαμε να το συνδυάσουμε με ένα ωραίο γεύμα το μεσημεράκι. Ξεκινήσαμε με διαφορετικά αυτοκίνητα και όλα ωραία. 10 λεπτάκια πριν την παραλία, μια κατηφόρα με λίγο πιο έντονη κλίση, ένας χωματόδρομος με αρκετά περισσότερα πετραδάκια από ότι θα έπρεπε, λίγο παραπάνω γκάζι και σε 3 δευτερόλεπτα βουτιά εκτός δρόμου σε διπλανό κτήμα από ύψος 2-2.5 μέτρων. Απολογισμός: Κατέστρεψα το συρματόπλεγμα. Το αυτοκίνητο δεν έχει ούτε μία γρατζουνιά και εγώ επίσης. 10 μέτρα πριν και μετά το σημείο της εξόδου υπάρχουν πολύ πιο βαθιά σημεία για βουτιά. Τύχη βουνό λοιπόν σε ένα μοναδικό για μένα περιστατικό-γενικά είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός, κάτι σαν το καλό παράδειγμα. Με βοήθεια που μου πρόσφεραν απλόχερα μερικοί ευγενέστατοι φίλοι από το κοντινό χωριό (να ‘ναι καλά οι άνθρωποι) ξαναμπήκα στο δρόμο και έφτασα στη θάλασσα. Το νερό ήταν να το πιείς στο ποτήρι, όμως πού διάθεση για ψάρεμα.
Προτίμησα να κάτσω στο καφενείο με μερικούς από τους φίλους που με βοήθησαν. Εκεί έμαθα ότι το μέρος είναι υπερβολικά ψαρεμένο όχι μόνο από αρκετούς ψαροκυνηγούς αλλά και από μπουκαλάκηδες. Το σκάφος του Λιμενικού έχει βλάβη (τα ίδια και τα ίδια) και εγώ που προσωπικά ψαρεύω από 10 χρονών σε αυτά τα νερά δεν έχω δει σκάφος του λιμενικού ούτε μια φορά. Παρά τα εντελώς απογοητευτικά νέα και μετά από τηλεφώνημα στο φίλο GeorgeA για ένα άλλο θέμα αποφασίζω να βουτήξω. “Πήγαινε” μου λέει ο Γιώργος, “έχει αλλάξει ο αέρας και θα έχει ψάρια”. Το τηλεφώνημα μου έφτιαξε τη διάθεση. Ο σχεδόν ανύπαρκτος άνεμος ήταν ανατολικός και σκέφτηκα ότι θα ήταν προτιμότερο να πάω για βουτιά παρά να κάθομαι να σκέφτομαι όλη μέρα τα τρία εκείνα δευτερόλεπτα.
Στις 3 είμαι στο νερό πιστεύοντας ότι η μέρα είναι περισσότερο τυχερή παρά άτυχη. Η απουσία ζευγαριού καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού: Βάθη μέχρι 10-12 μέτρα και άπνοια μέχρι 50 δευτερόλεπτα . Όχι ότι έτσι είμαι απόλυτα ασφαλής αλλά κάτι έπρεπε να κάνω. Έτσι και έγινε. Εξάλλου λατρεύω το ψάρεμα (και) στα πολύ ρηχά. Μια πρώτη ματιά στο βυθό και μια δεύτερη ματιά στην παραλία για να βεβαιωθώ ότι έχω βουτήξει στο σωστό μέρος. Νόμιζα ότι είμαι προσκεκλημένος σε πάρτι θαλάσσιας ζωής. Μέτρησα 5 είδη μεδουσών (τα δύο δεν τα έχω ξαναδεί) και άπειρα ψάρια, κυρίως ψιλό και μεγάλα κοπάδια με σάλπες και ζαργάνες παντού. Ο βυθός ήταν φανταστικός σε όλη του την έκταση. Η ορατότητα κάπως περιορισμένη έδινε στους πελώριους βράχους που βρίσκονται από χρόνια γκρεμισμένοι στο βυθό, μια μυθική υπόσταση. Σύντομα διαπίστωσα ότι κάτω τριγυρνάνε αρκετοί σαργοί με υπόσταση μυθική επίσης. Η συμπεριφορά τους μου έκανε εντύπωση: Ενταξεί, οι μικρότεροι συμπεριφέρονταν φυσιολογικά. Όμως τα μεγάλα ψάρια (άνετα πάνω από κιλό) ούτε έφευγαν, ούτε βράχωναν. Έκαναν κύκλους από κάτω μου και όταν βουτούσα, έπαιζαν μαζί μου σκάκι ανάμεσα στα βράχια και τα φύκια. Σε σύντομο χρονικό διάστημα είχα χάσει 4-5 παρτίδες. Με εκπληκτικά έξυπνα κόλπα έμεναν εκτός βολής. Σε δύο ώρες αναγκάστηκα να αλλάξω όπλο λόγω βέργας έχοντας πάρει μόνο μερικούς μικρούς παίρνοντας στο χέρι το mares sten 850 που αγόρασα από το φίλο Δημήτρη (mitsosub). Οι μεγάλοι πρέπει να το καταδιασκέδαζαν μαζί μου. Σκέφτηκα ότι ένας καλός τρόπος να πάρω κάποιον θα ήταν το καρτέρι όμως η απουσία ζευγαριού θα ήταν παγίδα και έτσι προτίμησα να συνεχίσω το κάπως ανορθόδοξο σκάκι με σαργούς εκτός τρύπας αφού δεν χρησιμοποιώ φακό. Όσο περνούσε η ώρα ο πιο πιθανός τρόπος να πεθάνει κάποιος από αυτούς ήταν από το γέλιο. Πρέπει να είδα γύρω στα 15 ψάρια πάνω από κιλό να παίζουν έξω. Το παιχνίδι γινόταν σε βάθη 6-8 μέτρα και είχα τελείως απορροφηθεί από αυτό όταν την είδα να κολυμπάει ή μάλλον να πετάει μέσα στο νερό στα 4-5 μέτρα βάθος. Μια μεγάλη θαλάσσια χελώνα έκανε τον απογευματινό της περίπατο λίγα μέτρα πιο πέρα. Ξαφνικά οι σαργοί δεν υπήρχαν. Η παρουσία της με ηλέκτριζε από την κορφή ως τα νύχια και την ακολουθούσα για περίπου 10 λεπτά μαγεμένος. Εκείνη στην αρχή μάλλον ανησυχούσε αλλά στη συνέχεια το ξεπέρασε και έτσι την πλησίασα σε απόσταση 2-3 μέτρων. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τους γκρεμούς, (πρέπει να ήταν λίγο πριν τις 6 το απόγευμα) και η παρουσία της χελώνας στο θολό και χωρίς έντονες σκιές βυθό έμοιαζε με όνειρο. Την άφησα να συνεχίσει τη “ιπτάμενη” βόλτα της και 5 λεπτά αργότερα πήρα το ροφό της φωτογραφίας. Σκέφτηκα πολύ πριν τον χτυπήσω και είναι ένα ψάρι το οποίο δεν ντρέπομαι να δημοσιοποιήσω. Η φωτογραφία, τραβηγμένη στο τελευταίο φως της ημέρας και χωρίς φλάς (γιατί τότε βρήκε να τελειώσει η μπαταρία) είναι κακή αλλά ένα προσεκτικό μάτι θα διακρίνει το μέγεθος του ψαριού. Πάντως, κάθε καλοπροαίρετη κριτική είναι ευπρόσδεκτη. Εξάλλου οι περισσότεροι από σας είστε δάσκαλοί μου στο ψάρεμα. Έχοντας το ροφό στην κρεμάστρα πήρα το δρόμο για πίσω. Στο γυρισμό είδα μια σαργοουρά να χάνεται πίσω από έναν μικρό βράχο. Βούτηξα όσο πιο αθόρυβα γινόταν και πλησίασα. Το ρολόι έδειξε το αβυσσαλέο βάθος των…4 μέτρων. Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα και ξεπρόβαλε η μαύρη μούρη του. Ήταν απόλυτα ήρεμος αλλά υπερβολικά σίγουρος για τον εαυτό του: Ήταν ήδη μέσα στο βεληνεκές του τυχερού 85αριού του mitsosub. Τον άρπαξα και ανέβηκα στην επιφάνεια. Οι γκρεμοί απάντησαν στα ουρλιαχτά χαράς μου και ο αντίλαλος χάθηκε στα βουνά. Και δύο φωτογραφίες με ρολόι
Ο μάγκας φαρδύς πλατύς στο τραπέζι του πέτρινου σπιτιού της γιαγιάς στο χωριό με τραπεζομάντηλο εποχής. Πόσο να ζυγίζει;
Το βάθος μπορεί να μην φαίνεται αλλά μέχρι να γυρίσω σπίτι πήγε 10 η ώρα.
Πάρτε και μια με τη σημερινή ανατολή από το πλοίο (hint για το μέρος χεχε)
viewtopic.php?f=1&t=1813
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall"){kind=small}
ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ ΤΟΣΑ ΚΩΛΟΒΟΥΤΙΑ ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΜΑΖΙ! Συνήθως τα Λιχαδονήσια είχαν 1-2 κωλοβούτια αλλά τώρα το παρακάνανε. Ελπίζω να μην διώχνουν τα ψάρια σκέφτηκα. 
). Ο άνθρωπος αυτός μας βοήθησε αφάνταστα όχι μόνο στα του ψαροντούφεκου, αλλά και στη ζωή μας. Η φωτό είναι από το τελευταίο ψάρεμα που κάναμε και οι τρείς μαζί πριν 3 βδομάδες..
, βουτά και ο Σπύρος, μια από τα ίδια. Μια τελευταία λέω και φέυγουμε. Βουτιά στο πάτο και σύρσιμο παράλληλα με τα βράχια. Εκεί που λέω άντε ανέβα, γυρνάω και βλέπω το γείτονα να με κοιτά μακρυά και λίγο πιο χαμηλα, δεν το σκέφτηκα πολύ, στρίβω και κατευθύνομαι πάνω του σβηστός, βολή πάνω από τρία μέτρα και η οκτάρα μπαίνει δίπλα από τα βράγχια.. Πανικώς, τραβάω το σκοινί και φεύγω πάνω σαν υποβρύχιο, ο Σπύρος με έχει συναντίσει στη μέση της διαδρομής και μου έχει τσιμπίσει το όπλο. Τι αναπνοές και μαλ..ες για να μην πάθω υποξία, στην επιφάνεια απλά χτυπιόμουν κατάπινα νερό και γενικά πεντάχρονο που του κάνανε δώρο αυτό που ζήτησε από τον Άγιο Βασίλη. Ο γείτονας δεν συγκρίνετε με τον Μήτσο καθώς το κοντέρ σταμάτησε στα 6,100, αλλά νομίζω ότι είναι στο καλύτερο μέγεθος. Όσο για τον Μήτσο, ελπίζω να παραμείνει για καιρό ο βασιλιάς και να φέρνει γείτονες σα και τον χτεσινό. Ξέρω ότι κούρασα αλλά είναι το πρώτο ποστ και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.. Καλά να περνάμε όλοι
) τίποτα δεν έδειχνε να χαλάει τη γαλήνη του τοπίου, μέχρι που σε μια ανάδυση τα μικρόψαρα άρχισαν να έρχονται καταπάνω μου, δεν μπόρεσα να διακρίνω τίποτα (παραγνωριστήκαμε με το ψιλό λέω και μας δουλεύει) και μπήκα στη φάση της χαλάρωσης για την επόμενη βουτιά. 
για την μικρή (σχετικά) που βλέπετε στην φώτο..
