Επιλεγμένες Ιστορίες ★

[mojo]

Δεν είμαι ψαροτουφεκάς
Δημοσίευση από space » 10 Οκτ 2016, 14:48


Γύρισε τα μάτια του απότομα, μια μεγάλη συναγρίδα γέμισε το οπτικό του πεδίο, δίχως να σκεφτεί τίποτα έσφιξε το δάκτυλό του και η σάρκα του ψαριού φυτεύτηκε από ατσάλι.

[Εναλλακτική εισαγωγή στην κρίση του αρχισυντάκτη: Άφηνε αγέρωχα πίσω του άπειρα κυβικά νερού. Στα 30 μέτρα σταμάτησε κάθε κίνηση. 35. 40. Ξεπρόβαλλε ο λασπώδης βυθός. 45 μέτρα. Μια σφυρίδα στάθηκε στη μέση ενός κρατήρα. 46. Λοκάρει. 47. Το κεφάλι του ψαριού κάνει το τελευταίο επιθανάτιο τρέμουλο με μια 7αρα να το βαραίνει γλυκά.]

Δεν ξέρω ακριβώς τι θέλω να πω με αυτό το κείμενο. Μάλλον ότι το ψαροτούφεκο είναι γ@μ@το κι ότι οι ψαροτουφεκάδες είμαστε μια φάρα σπάνια σαν αυτούς τους τελευταίους άγριους, που στο αστικό τοπίο κατορθώνουν να κινούνται από τα αρχέγονα ένστικτά τους. Μεταξύ μας όμως, δεν το βλέπω να μου βγαίνει.

Ανεβάζει το ψάρι στη βάρκα, το καταχωνιάζει γρήγορα κάτω από τον πάγο δίπλα στα στηράκια. Στην επόμενη βουτιά παίρνει το φακό και βαράει ένα σφυριδάκι του κιλού. Βαθιά. Ανεβαίνει ξανά στη βάρκα, το στριμώχνει κι αυτό στο ψυγείο και βάζει πλώρη για το επόμενο στίγμα. Μια στηρόπλακα στα 32μ στη μέση του πουθενά.

Καμιά φορά νιώθω ότι δεν είμαι πραγματικός ψαροτουφεκάς. Αλήθεια. Μόνο ένας τύπος που του άρεσε το σνόρκελινγκ και μεγαλώνοντας είχε κάποια υπολείμματα καταπιεσμένου αντρισμού, που του βγήκαν σε κυνηγετικό ένστικτο. Πονεμένη ιστορία, θα σας την πω άλλη φορά που θα το’ χω, γιατί τώρα δεν. Νομίζω ότι ήταν στο Λαμπίρι Αχαΐας όταν μου καρφώθηκε το μικρόβιο. Έριχνα πεταχτάρι απ’ την ακτή και ξάφνου, δύο άντρες βγήκαν με παράξενες μαύρες φορεσιές από το νερό, κρατώντας ένα τεράστιο ψάρι. Πολλά χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν και τόσο τεράστιο, αλλά μια δίκιλη συναγρίδα, που μπροστά στους κακαρέλους των 50 γραμμαρίων που έπιανα τότε, ενίοτε και τώρα, μου φάνηκε γίγαντας. Νομίζω τότε κόλλησα το μικρόβιο κι αποφάσισα να γίνω ψαροτουφεκάς. Μεταξύ μας όμως , δεν τα πολυκατάφερα.

Φτάνει πάνω στο στίγμα. Λέει του βαρκάρη να σβήσει τη μηχανή. Με αυτόματες κινήσεις παίρνει την παντόφλα και το φακό, κατεβαίνει, σφηνώνει τη μάσκα του κάτω από το γείσο της στηρόπλακας, φέγγει, σημαδεύει μια μεγάλη στάμπα από ώχρα, ρίχνει, τραβάει τη βέργα με δύναμη και ανεβαίνει με το ψάρι στα χέρια. Τόσο απλά. Τρεις ωρίτσες. Ένα γεμάτο 120αρι igloo. Πίσω στη γλίστρα.

Δεν ξέρω ακριβώς τι θέλω να πω με αυτό το κείμενο. Μάλλον κάτι ψυχεδελικό, κάτι σαν το gothic που ο ήρωας πνίγεται. Αλλά δεν μου βγαίνει. Θα έπρεπε ίσως να σχεδιάσω ένα δύσκολο ξεβράχωμα, που οι πολλές ανεβοκατεβασιές και οι παρατεταμένοι χρόνοι θα έπνιγαν και το σημερινό μας πρωταγωνιστή. Ηρωικά, προσπαθώντας να ξεβραχώσει τον 30κιλο ροφό θρύλο του κάβου. Αλλά δεν μου βγαίνει. Η μαυρίλα πουλάει ναι, αλλά πρέπει και οι χαρακτήρες να έχουν συνέπεια. Είναι ο πρώτος κανόνας ενός καλού σεναρίου. Κι ο εν λόγω χαρακτήρας δύσκολα θα έπεφτε με τα μούτρα στο ξεβράχωμα του μεγάλου ροφού. Είναι δυσκολοπούλητος.

Στο γυρισμό του αρέσει να πακετάρει τα πράγματα στη βάρκα πριν να φτάσει στη στεριά, για να κερδίζει χρόνο. Ο βαρκάρης είναι έμπειρο τιμόνι και ακόμη και με νοτιά η γάστρα πατάει καλά. Στοιβάζει στο ταμπούκι της πλώρης στολές και βαρίδια, και στην πρύμνη όπλα και πέδιλα. Στο ψυγείο αφήνει τα νόμιμα και για τον φόβο των Ιουδαίων, μη γίνει καμιά στραβή στο λιμανάκι. Βάζει τα υπόλοιπα στο κρυφό ταμπούκι μπροστά απ’ την τιμονιέρα. Η γλίστρα συνήθως είναι η πιο επικίνδυνη φάση γι αυτές τις δουλειές ειδικά αν πέσει καρφωτή από συνάδελφο.

space1.jpg

Όλοι, κάποια στιγμή πουλάνε. Όλοι, κάποια στιγμή θα βαρέσουν το μεριδιάρικο ροφάκι. Όλοι, έχουν ανάψει φακό. Αυτό είναι το ψαροτούφεκο, το «όλοι». Μια καλά στημένη συνωμοσία που ξεκινάει από την πρώτη γαμημένη φορά που, παιδί ακόμα, θα βάλεις το κεφάλι σου κάτω απ’ το νερό και τελειώνει την στιγμή που θα σκοτώσεις και την τρίτη στήρα που βρήκες σήμερα στην τρύπα. Καμιά φορά νιώθω ότι δεν είμαι πραγματικός ψαροτουφεκάς. Αλήθεια. Μόνο ένας τύπος που του άρεσε το σνόρκελινγκ και μεγαλώνοντας είχε κάποια υπολείμματα καταπιεσμένου αντρισμού, που του βγήκαν σε κυνηγετικό ένστικτο.

Η ταβέρνα είναι τίγκα στο κόσμο. Παρασκευή βράδυ. Μπαίνει απ’ την πλαϊνή πόρτα, κατευθείαν στην κουζίνα. Ακουμπάει το ψυγείο στα πλακάκια και βγάζει αυτόν τον ανάμεικτο ήχο ανακούφισης και κούρασης, που βγάζουμε συνήθως όταν ξεφορτωνόμαστε ένα βαρύ αντικείμενο. Όταν ξεφορτωνόμαστε αυτά που μας βαραίνουν. Φωνάζει τη Λίτσα.

Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον πρέπει ν’ αλλάξω τη συναγρίδα στο πρώτο πλάνο της ιστορίας. Αυτό το «Γύρισε τα μάτια του απότομα, μια μεγάλη συναγρίδα γέμισε το οπτικό του πεδίο, δίχως να σκεφτεί τίποτα έσφιξε το δάκτυλό του και η σάρκα του ψαριού φυτεύτηκε από ατσάλι» δεν ταιριάζει καθόλου με τον ήρωα. Και είπαμε η συνέπεια του χαρακτήρα είναι η αρετή του κειμένου. Ίσως να το αντικαταστήσω με ένα βαθύ πλανάρισμα για μια σφυρίδα; Πολύ βαθύ όμως. 47 μέτρα. Για να κερδίσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ευθύς εξαρχής.

-Δεν μπορώ να τα πάρω όλα, είναι πάρα πολλά και δεν θα φύγουν, του είπε η Λίτσα ως συνήθως.
-Θα φύγουν και το ξέρεις, της απάντησε, έρχεται Σαββατοκύριακο.
-Αυτή τη στήρα δεν την θέλω, τον διέκοψε δείχνοντάς του μια δίκιλη.
-Δώρο είναι αυτή… αντέτεινε σε έναν χιλιοειπωμένο διάλογο που ξαναπαιζόταν πάντα μεταξύ τους σαν φάρσα. Σιχαινόταν να πηγαίνει από ταβέρνα σε ταβέρνα.

Προτιμούσε να χαρίσει ένα ψάρι και να κάνει μια μικρή στρογγυλοποίηση προς τα πάνω για να ξεμπερδεύει.

Δεν ξέρω ακριβώς τι θέλω να πω με αυτό το κείμενο. Μάλλον ότι το ψαροτούφεκο είναι γαμάτo κι ότι οι ψαροτουφεκάδες είμαστε μια φάρα σπάνια και προνομιούχα. Ότι ξέρουμε να γευόμαστε τη ζωή μέσα στην ουσία της: την ίδια τη μητέρα φύση. Στους πιο απόμακρους κάβους και στην τελευταία ξέρα καταμεσής του πουθενά. Κι όταν οι μικροαστοί περιμένουν την Κυριακή να πιούν έναν καφέ με θέα το ηλιοβασίλεμα, εμείς αναδυόμαστε στο πιο φουρτουνιασμένο πέλαγος , σα μεγάλοι νικητές. Μάλλον αυτό θέλω να πω. Μεταξύ μας όμως, δεν το βλέπω να μου βγαίνει.

Άδειασε τα ψάρια από το ένα ψυγείο στο άλλο. Πήρε τα λεφτά. Χαιρέτησε. Έβαλε το άδειο ψυγείο στο αυτοκίνητο. Τώρα ήταν πανάλαφρο. Είχε ξεφορτωθεί όσα τον βάραιναν. Ήθελε αύριο να ξεκουραστεί, ήταν η τρίτη σερί μέρα που ψάρευε. Στο γυρισμό για το σπίτι πάντα πέρναγε απ’ την Αρτέμιδα, κάποτε Λούτσα. Εκεί είχε βάλει παιδί για πρώτη φορά το κεφάλι του κάτω απ’ το νερό. Εκεί βαφτίστηκε, 30 χρόνια πριν, ψαροτουφεκάς. Κοίταξε την παραλία φευγαλέα κι ύστερα ξανά το δρόμο του.

Αυτό είναι το ψαροτούφεκο. Μια καλά στημένη συνωμοσία που ξεκινάει από την πρώτη φορά που, παιδί ακόμα, θα βάλεις το κεφάλι σου στο νερό και τελειώνει την στιγμή που θα λιανίσεις και τον τελευταίο ροφό του κάβου. Δεν ξέρω ποιος την έχει μεθοδεύσει αυτή τη συνωμοσία. Μπορεί απλά να την σκαρφίστηκα σ’ αυτό το φαντασιακό άρθρο. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι δεν ξέρω τι θέλω να πω με αυτό το κείμενο και ότι καμιά φορά νιώθω πως δεν είμαι πραγματικός ψαροτουφεκάς. Αλήθεια.

space2.jpg

viewtopic.php?f=1&t=57150

[mojo]

Η επιστροφή !!
Δημοσίευση από Αερικό » 30 Αύγ 2009, 01:09


Από τις 27 Αυγούστου (26 ουσιαστικά) δηλώνω πλέον μόνιμος κάτοικος Χίου.
Μόλις σήμερα κατάφερα να συναρμολογήσω το παλιό μου pc και να έχω πλέον πρόσβαση και στο διαδίκτυο με την αστρονομική ταχύτητα των 44.5 kbps !!!!
Οπότε πλέον σας χαιρετώ από εδώ και σας ευχαριστώ όλους για την συμπαράσταση !!!
Την Πέμπτη στις 27 από το πρωί έτρεχα στην νέα μου υπηρεσία για να παρουσιαστώ και αφού ορκίστηκα το μεσημεράκι με άφησαν να φύγω για να κλείσω και κάτι άλλες εκκρεμότητες που είχα.
Αφού τελείωσα 14:30 είχα φτάσει στο σπίτι χάζευα τη θάλασσα μπροστά και κάτι με έτρωγε.
Ήταν ο καιρός που ήταν ιδανικός δεν ξέρω..
Ήθελα να βγάλω και ένα δύο ψαράκια να ψήσουμε με τους κολλητούς που θα έφευγαν το Σαββάτο για Αθήνα και δεν υπήρχε περιθώριο οπότε κατά τις 17:30 αποφάσισα να πάω να κάνω μια βουτιά κάπου κοντά γιατί δεν ήμουν και στα πολύ καλά μου.

Την ώρα που μάζευα τα πράγματα μου όταν ήμουν μπροστά στα όπλα το μεγάλο με κοίταξε παραπονεμένο, κάτι το παράπονο κάτι μια τσιπούρα συνομήλικη με την Ακρόπολη, που είχα δει ένα πρωινό εκεί και το τουφέκι ήρθε μαζί μου.!!!
18:00 και ήδη είμαι μέσα στο νερό όπου ένα έντονο ρεστίο ανακατεύει το βυθό, με μια πολύ αξιόλογη κίνηση από μικρόψαρα..
Τα καρτέρια και τα συρτά διαδέχονται το ένα το άλλο, αποτέλεσμα μηδέν.. η μέρα είναι καλή όμως το βλέπω...τα ψάρια όμως άφαντα..
Πλησιάζω και στέκομαι σε μια αμμούδα όπου βλέπω ένα κοπάδι καλές μουρμούρες να βόσκουν αμέριμνες,ούτε το όπλο όμως ούτε η μέρα δεν επέτρεπε τέτοια ολισθήματα.
Κάθομαι και τις χαζεύω η ευτυχία σε όλο της το μεγαλείο ...
Σε ένα ξενέρι διακρίνω όμως αρκετά πίσω διακρίνω 4 σκιές ....λαβράκια να ακινητούν βαριεστημένα ..
Πίσω.... αέρα ....και πάλι κάτω σέρνομαι πίσω από κάτι βράχια και σταματώ όταν μισοφαίνομαι στην άκρη τους, το πιο μεγάλο αργά αργά ξεκινά να ελέγξει την κατάσταση... μακριά ακόμα γυρίζει ... δε βαριέσαι.... βολή στο γύρισμα και το ψάρι στη μησινέζα χτυπημένο στο κότσι !!!
τουλάχιστον κάτι θα φάμε αύριο με το κρασί ..
Η ώρα περνά χωρίς κάτι αξιόλογο... ο ήλιος έχει βουλιάξει στον ορίζοντα και εμφανίζονται τα μεγάλα κοπάδια με σάρπες που πάνε να απαγκιάσουν στα ρηχά για το βράδυ ..
Ο τόπος έχει γεμίσει ψάρια αδιάφορα όμως ...
Κατεβαίνω και περιμένω 4-5 μέτρα πιο ψηλά από την αποχή για να έχω καλύτερη ορατότητα ..
ξαφνικά παίρνει το μάτι μου μια κίνηση αριστερά μου, και βλέπω ένα μεγάλο λούτσο να έρχεται και γρήγορα να πλαγιάζει και να μπαίνει πίσω από τις πέτρες της αποχής συνεχίζοντας την πορεία του παράλληλα με εμένα, αυτόματα ευθυγραμμίζω το όπλο ανάμεσα σε δύο βράχους εκεί που υπολογίζω πως θα περάσει και όταν περνάει το κεφάλι του ρίχνω.
Η βολή μακρινή, βλέπω το ψάρι να απομακρύνεται με την βέργα πάνω του η οποία πλαγιάζει και πέφτει αφήνοντάς του στην πετονιά, ωραία... πιάνω το σχοινί του μουλινέ και φρενάρω την πορεία του.
Τότε ήταν που έγινε το μπάχαλο, η βολή είχε πλήξει το ψάρι που ήταν πιο μεγάλο από όσο υπολόγιζα δέκα πόντους περίπου πιο πίσω από το πλαϊνό φτερό χωρίς να πλήξει ζωτικά σημεία αλλά και χωρίς να υπάρχει φόβος να ξεψαρίσει, όσο το τραβούσα αποφασιστικά τόσο μουλάρωνε και δεν ερχόταν κοντά σε κάποια φάση πήδηξε 3 φορές έξω από το νερό ολόκληρος, μετά από κάνα 5 λεπτο κατάφερα να τον διπλαρώσω και να δώσω τέλος στα βάσανα του, τότε κατάλαβα και το τί ψάρι ήταν... το ποιό μεγάλο του είδους που έχω πιάσει μέχρι τώρα ..
Τελικά καλό είναι καμιά φορά να ακούμε και το ένστικτο μας πώς μου ήρθε να πάρω το 120 αρι στα ρηχά ;;;;;
Τελικά το ψάρι ήταν 5 κιλά και 120 μήκος περίπου.

aer1.jpg

aer2.jpg

aer3.jpg

Η παντόφλα είναι 46 νούμερο !!!

aer4.jpg

aer5.jpg

viewtopic.php?f=1&t=9268

[mojo]

BURNOUT
Δημοσίευση από INTZ » 23 Νοέμ 2013, 19:42

ή εγκεφαλική υπερφόρτωση
Συνήθως, σε αιφνιδιάζει, εκεί στη μέση μιας πρότασης,κάπου ανάμεσα σε χαρτιά, φακέλους, μηνύματα στο κινητό, πίνακες, λάπτοπ και το βουητό μιας καφετιέρας που δουλεύει στο φουλ, ανοίγεις το στόμα σου και
ανακαλύπτεις πως δεν έχεις τίποτα να πεις. Ξαφνικά, κανένα σχέδιο δεν είναι αρκετά καλό, καμιά ιδέα ευφυής, καμιά φιλοδοξία αρκετά μεγάλη – λέξεις όπως «συμμετοχή», «χαρά», «δημιουργία» ηχούν αδιάφορες, κενές περιεχομένου. Μαύρο.

Μετά από μέρες, μήνες, χρόνια υπερωριών, σκέψεων και παραγωγικού brainstorming, νιώθεις άδειος και πολύ κουρασμένος, μια μουντζούρα στο μεγάλο σχέδιο, ένα «καμένο μυαλό», ένας εγκέφαλος που τηγανίζεται τσιτσιρίζοντας θριαμβευτικά ανάμεσα σε δόσεις,δάνεια,εφορία,υποχρεώσεις και ανάγκες. Γιατί, πολύ απλά, πάσχεις από burnout. Εγκεφαλική υπερφόρτωση, ένα μυστήριο εγκεφαλικό βραχυκύκλωμα.

Τότε είναι πιό επιτακτικό από ποτέ να θυμιθούμε τα αυτονόητα: Πως, π.χ., ο καθένας από μας είναι αφεντικό του χρόνου του. Πως πρέπει να περιορίζουμε ό,τι είναι ή μπορεί να γίνει εστία άγχους στο χώρο της δουλειάς μας και της ζωής μας,πως είναι σημαντικό να λέμε «όχι», να φροντίζουμε τις ανάγκες μας, να γελάμε, να βλέπουμε φίλους, να ξεκουραζόμαστε, να γυμναζόμαστε, να επανεκτιμάμε τα σχέδια και τις προσδοκίες μας, να ανοίγουμε τους δρόμους της ευτυχίας μας.
Να ξαναανακαλύπτουμε εγκεφαλικές ηδονές ανώτερες από τις σωματικές που είχαμε παραμελήσει για πολύ καιρό και είχαμε βάλει στο συρτάρι.

Με λίγα λόγια να ζούμε απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή,όσο ταπεινή και μικρή κι άν είναι.

intz1.jpg

intz2.jpg

intz3.jpg

viewtopic.php?f=1&t=38923

[mojo]

Δέν έχω...
Δημοσίευση από CapetanThomas » 11 Φεβ 2016, 00:58


Απαραίτητη Διευκρίνιση,
προς Αποφυγή κάθε πιθανής άσκοπης Ταλαιπωρίας :…

Οποιος λανθασμένα περιμένει να δεί στο Τέλος, Ψάρια…,
άς μην κάνει την επίπονη Προσπάθεια και τον μάταιο Κόπο να διαβάσει
άσκοπα αυτό το μακροσκελές, κουραστικό κι ανούσιο Κείμενο,
που λογικά δεν θα ενδιαφέρει και Κανέναν…

Μία απλή Ιστορία είναι…Τίποτα περισσότερο…
Ονειρική Μυθοπλασία ή σκληρή Πραγματικότητα;…
Ισως και τίποτα από Ολα αυτά να μήν είναι Αλήθεια…
Ισως και να πρόκειται για Αποκύημα κάποιας αρρωστημένης Φαντασίας…
Ποιος ξέρει…Τι σημασία έχει τώρα πιά…

Είναι μια Νομοτέλεια ότι, τα πραγματικά Γεγονότα,
οι Αλήθειες και τα Συμπεράσματα, δημιουργούνται, πλάθονται,
φιλτράρονται, κρίνονται κι αποτιμώνται,
πάντοτε αποκλειστικά και μόνο, από τον Αναγνώστη…

Δεν έχω…
Δυστυχώς δεν έχω, ( κι ούτε προβλέπεται σύντομα να έχω ),
κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να συνεισφέρω με πρόσφατες Παραστάσεις
κι όμορφες Εικόνες από Ψαρέματα…

Θα περιοριστώ μονάχα σε ότι έχω και ότι μπορώ να διαθέσω αυτή την στιγμή…
Κι αυτή τη στιγμή, το μόνο που μπορώ απλόχερα να προσφέρω,
( κυρίως στον εαυτό μου, αλλά και σε Ολους Οσους το χρωστάω ), είναι οι Μνήμες…
Μνήμες…Αυτές οι Προσωπικές Αναμνήσεις σε στοχευμένες Αναφορές…

Μνήμες σκόρπιες,
( Λίθοι, Πλίνθοι και Κέραμοι ατάκτως ερριμμένα )
μέσα στο λιγοστό τρεμάμενο Φώς των μακρινών παρελθόντων Ετών…
Κι έτσι το συνηθίζουν πάντα να είναι οι Μνήμες…Σκόρπιες…

Και κάθε φορά που οι σκόρπιες Μνήμες είναι τόσο αταίριαστα αναμεμειγμένες μεταξύ τους,
οι Θλιβερές με τις Ευτυχισμένες, τόσο και πιο πολύ επιδεινώνεται αυτό το μεγάλο,
βασανιστικό και δυσεπίλυτο Ψυχολογικό Πρόβλημα,
που συνήθως το ονομάζουμε ευγενικά, ώς < Επιλεκτική Μνήμη >…


Η Ιστορία …

Χειμώνας 1980…
Η Παρέα, τρείς Φίλοι, συνομήλικοι 30άρηδες…Φίλοι καλοί, κι αγαπημένοι…

Τρείς Φίλοι, Λάτρεις του Ελεύθερου Κάμπιγκ, πάντα μαζί με τις Γυναίκες τους
που ακολουθούσαν συμμεριζόμενες απόλυτα όλες αυτές τις Επιλογές…
Ηδη, για αρκετά Χρόνια, από το 1970 μέχρι το 1980, δεν έμεινε Ακτή,
απ άκρη σ΄άκρη στην Χαλκιδική, που να μην την απολαύσαμε,
που να μην την κολυμπήσαμε, που να μην την ψαρέψαμε,
που να μην την διανυκτερεύσαμε…
Όλα δικά μας ήταν…
Ερημα, ελεύθερα, ήσυχα, ήρεμα, απλά, σιωπηλά, καθαρά…
Ζούσαμε στις Ακτές…
Κοιμόμασταν στις Αμμουδιές…
Δεν έμεινε Αστέρι που να μην το μετρήσουμε…
Δεν έμεινε Κύμα που να μην το αφουγκραστούμε…
Δεν έμεινε Γλαροπούλι που να μην του μιλήσουμε…
Δεν έμεινε Αεράκι που να μην το γεμίσουμε με τα Γέλια
και τις χαρούμενες Φωνές μας…
Με την αισιόδοξη Ματιά της Νιότης μας, με τις Ελπίδες,
με τα Ονειρα και τις Προσδοκίες μας…
Με την Ευτυχία μας…

Και σίγουρα, τότε δεν ξέραμε, δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε,
δεν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε και να αποτιμήσουμε σωστά,
το πόσο πολύ άξιζαν όλα αυτά,
πόσο πολύ υπέρτατα κι ανεκτίμητα κι αναντικατάστατα είναι…


Μία άλλη, επίσης σκληρή, κι ίσως η σκληρότερη Νομοτέλεια, είναι ότι :

Η Ζωή είναι πάντα μια Πορεία με οδυνηρές Απώλειες…
…
Είναι κι ο Χάροντας που καρτερεύει και ζηλεύει…
Ζηλεύει και χτυπάει ο Χάροντας…
Κι όταν ο Χάροντας χτυπάει, είναι αμείλικτος…
Διαλέγει και παίρνει πάντα τον Καλύτερο…
Η την Καλύτερη…
…
…

Οι Φίλοι κι οι Φιλίες, χάνονται πάντα μέσα στην πυκνή Ομίχλη
του αδηφάγου κι αδυσώπητου Χρόνου…
Όμως, οι Μνήμες των Συναισθημάτων, δεν χάνονται…
Παραμένουν αλώβητες περιμένοντας ένα τυχαίο Ερέθισμα για να αναμοχλευθούν…
Ένα αδύναμο Φώς μέσα στο Σκοτάδι, αρκεί για να τις αναδείξει…
…
…
Χειμώνας του 1980 λοιπόν, κι οι τρείς Φίλοι φτάνουν μόνοι τους,
με ένα Αυτοκίνητο στην Ακτή, γύρω στις 11 το πρωί κάποιου συννεφιασμένου Σαββάτου, κάποιου παγωμένου Γενάρη…

Ακτή …Μία από τις πολλές υπέροχες, απόμακρες Ακτές ενός Ποδιού της Χαλκιδικής…
Ηταν ένα Θαύμα της Φύσης η συγκεκριμένη Ακτή…
Η απόλυτη Εκφραση και Περιγραφή της Ομορφιάς…
Θάλασσα καταγάλανη και κρυστάλλινα καθαρή…
Ενας ονειρεμένος Κόλπος, με μακριά και πλατιά Αμμουδιά, που περιβάλλονταν από καταπράσινο Βουνό κατάφυτο με Πεύκα…

Θυμάμαι έντονα ακόμη και τώρα,
εκείνο το διαισθητικό Σφίξιμο της Ψυχής και το πρωτόγνωρο άσχημο Προαίσθημα…,
μία ασυνήθιστη κι ιδιαίτερη Ανησυχία μου είχε παραδόξως κυριεύσει
την Σκέψη και την Υπαρξή μου…,
όταν αφού κατεβάζοντας το Αυτοκίνητό μας στον τελευταίο Χωματόδρομο προς την Ακτή,
είδαμε από μακριά με μεγάλη μας Απογοήτευση ότι,
υπήρχε ήδη εκεί αραγμένο ένα ακόμη Αυτοκίνητο…
Το να υπάρχει εκεί χειμωνιάτικα ένα ακόμη Αυτοκίνητο εκείνα τα Χρόνια,
ήταν αρκετά ασυνήθιστο και ειδικά για Εμάς αυτό ήταν ένας ανυπόφορος Συνωστισμός…!!!...

Αράξαμε κι Εμείς, όσο μακρύτερα μπορούσαμε από αυτό το ξένο Αυτοκίνητο…

Οι Διαδικασίες μας, ήταν σύντομες, προκαθορισμένες,
συντονισμένες και κατά Αρμοδιότητα κατανεμημένες…
Εγώ άρχισα να ντύνομαι και να ετοιμάζομαι για να πέσω,
ενώ οι Αλλοι, άρχισαν τις απαραίτητες στεριανές Προετοιμασίες προκειμένου να περάσουμε
εκεί το Σαββατοκύριακο, ξεκινώντας από το αρχικά πιο απαραίτητο,
δηλαδή το μάζεμα των στεγνών Θαλασσόξυλων για την Φωτιά, για την Ζέστη μας,
αλλά και κυρίως για τα Ψησίματα μας…
Κάθε Χειμώνα εκεί, τα Θαλασσόξυλα ήταν άφθονα, αφού έρχονταν με τα Ρεύματα
και το Κύμα, κατευθείαν από το Ορος που είναι λίγα Μίλια απέναντι…

Επεσα λοιπόν, μόνος μου όπως πάντα, περίπου κατά τις 11,30 π.μ.
και κατευθύνθηκα γρήγορα προς τον προνομιακό Αριστερό Κάβο του Κόλπου…

Ενας Κάβος πάντα πλούσιος, που μέσα στα μεγάλα Κατρακύλια,
τις μονοκόμματες Προεκτάσεις, στα Μονόπετρά και στα Ξενέρια του,
μου έδινε πάντα Χαρές κι ευχάριστες Εκπλήξεις,
κι εξασφάλιζε με σιγουριά την Ημερήσια Τροφή μας…
Κι ύστερα, ακολούθησε μία Πορεία προς τα αριστερά, σε Τόπο με καλή
και πλούσια σχετικά ρηχή Διαμόρφωση…

Ετσι τον ψάρευα πάντα τον συγκεκριμένο Τόπο, με μοναδικό Ζητούμενο,
το να βγάλω τόσα όσα ακριβώς χρειαζόμασταν για να ψήσουμε και να φάμε…
Τίποτα περισσότερο…
Κι όσο για το Αύριο, έ, < Αύριο είναι μια καινούργια Μέρα >…

Στον Φίλο μου, τον Ψήστη της Παρέας, άρεσαν πολύ, οι Τσιπούρες, κι οι Σαργοί…
Μα και στα ασημένια Κυνηγιάρικα που μου τύχαιναν σποραδικά,
χαμογελούσε μέχρι τα Αυτιά από Χαρά κι έδινε Ρεσιτάλ καλού Ψησίματος…
Και σε Ολους μας βέβαια άρεσαν ιδιαίτερα, τα καλοχτυπημένα
μεγάλα Χταπόδια ψημένα στο Κάρβουνο…

Κι όταν αναφερόμαστε σε εκείνα τα Χρόνια, δεν χωράει πουθενά καμία Μεγαλοστομία,
καμία υπερφίαλη Επαρση, καμία ανούσια Υπερβολή…
Απλά, σε εκείνα τα Χρόνια, Ψάρια υπήρχαν…Τόσο απλά…
Δεν ξέραμε τότε τι είναι η Αγωνία και το Αγχος της άκαρπης Αναζήτησης…Ψάρια υπήρχαν…
Στοιχειώδης Εμπειρία μόνο χρειαζόταν…Τίποτα άλλο…

Φροντίδα και Καθήκον μου ήταν, σαν Διοικητική Μέριμνα, να καλύψω αυτές τις Ανάγκες
Σίτισης για το Φαγητό της Παρέας, με ότι καλό και διαλεχτό Δώρο
μας χαρίσει Σήμερα η γαλαντόμος Θάλασσα…Η Θάλασσά μας…

Ηταν παγωμένος αυτός ο Γενάρης…
Πέρασε σχεδόν ένα Τετράωρο Ψαρέματος και το Κρύο άρχισε να με τρυπάει,
ένας Βορειοανατολικός Αέρας άρχισε να φορτώνει και να με κοντράρει,
είχα πάρει Ολα όσα είχα να πάρω, κι άρχισα τον Δρόμο της Επιστροφής,
σε μία μακριά παράλληλη Πορεία στα 8 με 10 μέτρα Βάθος…
Η Ακτή μας, δεν φαίνονταν ακόμη, ήμουν πολύ αριστερά του Κάβου…
Επιτάχυνα λίγο, και περισσότερο για να ζεσταθώ, κολυμπώντας πιο έντονα…
Αρχισα να πλησιάζω τον Κάβο και πλέον μπορούσα να βλέπω
και την Ακτή και το Αυτοκίνητό μας…

Ανοίχτηκα για λίγο έξω απ τον Κάβο, κι όπως συνήθιζα κάθε φορά
σε αυτόν τον συγκεκριμένο Τόπο, πρίν ξεκινήσω για να βγώ έξω,
έκανα πάντα μία μικρή σύντομη Παράκαμψη για να ελέγξω ένα μεγάλο Ξενέρι,
λίγο πιό ανοιχτά του Κάβου, όπου το Βάθος στην Αποχή ήταν γύρω στα 20 μέτρα,
για κανέναν Μεσημεριάτικο Ροφό…

Πλησιάζοντας το Ξενέρι, και σε Απόσταση περίπου 30μέτρα από αυτό,
βλέπω στον Πυθμένα σε Βάθος περίπου 15 μέτρα, μία Ζώνη Ψαροτουφεκάδικη…
Ανατριχίλα…Κατεβαίνω, την πιάνω στα Χέρια μου κι ανεβαίνω…
Ζώνη ολόκληρη, άθικτη, με όλα τα Βαρίδιά της…
Πάγωσε το Αίμα μου…Με ζώσανε τα μαύρα Φίδια…
Ηξερα, το ένιωθα ότι αυτό, μόνο μεγάλο Κακό σημαίνει…
Κι αμέσως θυμήθηκα, συνειδητοποίησα κι επιβεβαίωσα, το έντονο δυσάρεστο Συναίσθημα
και το άσχημο Προαίσθημα που είχα νιώσει, όταν το Πρωί φτάσαμε στην Ακτή…

Σήκωσα με Αγωνία το Κεφάλι μου και άρχισα να ψάχνω παντού τριγύρω μου,
ανάμεσα στα Κύματα, όπου έφτανε το Βλέμμα μου, για να δώ…Να καταλάβω…
Προχώρησα λίγα μέτρα παραπέρα…Ημουν πιά περίπου 200 μέτρα μακριά από την Ακτή…
Κι εκεί, Τον είδα…

Με την μαύρη του Στολή…Χωρίς την Ζώνη…
Ηταν ακίνητος στην Επιφάνεια της Θάλασσας, κι έμοιαζε σαν να έκανε Χαλάρωση,
πρίν από την επόμενη Βουτιά…
Πλησίασα κοντά του…Είχε διάπλατα ανοιγμένα τα Χέρια του, σαν να ήθελε να αγκαλιάσει ολόκληρη την Θάλασσα…
Τον έπιασα, κι ήταν εντελώς παγωμένος…Απόλυτη Ακινησία…Τίποτα πιά δέν λύγιζε…
Είχε δυστυχώς επέλθει η Νεκρική Ακαμψία…
…
Ασυναίσθητα κι αυθόρμητα, πέταξα στον Βυθό το Οπλο μου,
πέταξα την Αρμαθιά με τα Ψάρια μου, τα πέταξα Ολα όσα κουβαλούσα,
Όλα όσα δεν είχαν πια καμία απολύτως Αξία,
μπροστά στην μοναδική Ανθρώπινη Ζωή….
…
Κι όρμησα να τον πιάσω…
Τον κράτησα με τα δυό μου Χέρια από τους Ωμους του, κι άρχισα να κολυμπάω Υπτιο,
με όλη την Δύναμη της Ψυχής μου, για να τον βγάλω έξω στην Ακτή…
…
Ηδη από μακριά με είχαν δεί οι Φίλοι μου, κι έτρεξαν πανικόβλητοι κι αλλόφρονες
στην Αμμουδιά να με περιμένουν για να με βοηθήσουν…

Επιασαν Ολοι στοργικά και με βοήθησαν να τον ανασύρουμε απαλά στην Αμμουδιά…
Τον ξαπλώσαμε προσεχτικά ανάσκελα, όπως ήταν, με τα Χέρια ανοιχτά…
Εγώ έμεινα παραδίπλα, γονατισμένος από την Εξάντληση…
Ψυχικά και Σωματικά, είχα ολοκληρωτικά καταρρεύσει…
Επειδή εγώ ήδη ήξερα…Όμως, οι Υπόλοιποι ακόμη δεν ήξεραν κι ήλπιζαν…
Κι άρχισαν σαν Τραγικές Φιγούρες, αυθορμήτως να κάνουν έξαλλοι,
ότι ήταν Ανθρωπίνως δυνατόν για να τον ανανήψουν και να τον επαναφέρουν …
Πολύ γρήγορα όμως συνειδητοποίησαν πλέον Ολοι την σκληρή Αλήθεια,
κι η Αλήθεια ήταν ότι, αυτές οι Προσπάθειες τους ήταν πλέον απολύτως μάταιες,
αφού ήταν φανερό ότι, προφανώς είχε επέλθει προ Ωρών αυτή η Νεκρική Ακαμψία…
Μία απόλυτα δραματική και τραγική Κατάσταση,
οριστικά μη αναστρέψιμη…

Ένα Ψάρεμα χωρίς Επιστροφή…
…
…
Μετά το αρχικό Σόκ, Κάποιος από τους δικούς μου, έφερε από το Αυτοκίνητο ένα Σεντόνι,
και Τον σκέπασε, με έναν τρυφερό, τρεμάμενο, προσήκοντα Σεβασμό…

Τρείς Αντρικές Φιγούρες, στέκονταν πλέον σκυφτοί κι αμίλητοι,
τριγύρω από τον ξαπλωμένο και σκεπασμένο, ακίνητο, άγνωστο κι άτυχο Ανθρωπο…

Κι όταν άμεσα ξεπεράστηκε η αρχική Αμηχανία,
ήρθε η δύσκολη Ωρα της ανελαστικής Κοινωνικής Ευθύνης
και του θλιβερού μας Καθήκοντος…Της άμεσης Ενημέρωσης…
Επρεπε δηλαδή να συνέλθουμε, για να προβούμε στις απαραίτητες εκείνες Ενέργειες, προκειμένου άμεσα να ειδοποιηθεί η Αστυνομία, το Λιμενικό, το Ασθενοφόρο,
κι όποια άλλη Δημόσια Αρχή θα έπρεπε να επιληφθεί αρμοδίως,
για την περαιτέρω Διαχείριση αυτού του τραγικού Συμβάντος…

Τότε Κινητά Τηλέφωνα δεν υπήρχαν…Ξεκίνησαν αμέσως Ολοι κι έφυγαν,
με το Αυτοκίνητο, για να βρούν το κοντινότερο Χωριό,
που όμως ήταν πάρα πολύ απομακρυσμένο…
Οι χιλιομετρικές Αποστάσεις, οι οδικές Συνθήκες της τότε Εποχής,
το Χειμωνιάτικο Τοπίο, έκαναν προβλέψιμη την αναμενόμενη Πολύωρη Απουσία τους…

Εγώ έμεινα εκεί…Με το σκληρό και θλιβερό Καθήκον μου, Μονάχος μου,
να φυλάω και να κρατάω Συντροφιά Αυτόν τον άτυχο άγνωστο Ανθρωπο…
Κι ήταν πιά προχωρημένες οι Μεταμεσημβρινές Ωρες,
με το Φώς να έχει ήδη αρχίσει να λιγοστεύει…

Η Στολή μου, είχε στεγνώσει επάνω μου κι ο κρύος Αέρας
μου τύλιγε και πάγωνε το Κορμί και την Ψυχή μου…Ετρεμα απ΄το Κρύο…
Ξαναφόρεσα την Κουκούλα και τα Γάντια μου ενστικτωδώς,
για να προστατευθώ έστω και στοιχειωδώς…

Εφυγαν Ολοι τους για το δικό τους Καθήκον, τόσο Βιαστικοί κι Αλλόφρονες,
που πραγματικά Κανείς μας, ούτε κι εγώ, δεν σκέφτηκε και δεν πρόβλεψε
τα λίγα Ανθρωπίνως απαραίτητα κι αυτονόητα…
Εμεινα πίσω Μόνος μου, χωρίς Νερό, χωρίς Τσιγάρα…
Διψούσα πάρα πολύ…Με την Στολή κρύωνα πολύ…Πονούσε πολύ το Κεφάλι μου…
Κι έτρεμα σύγκορμος για ένα Τσιγάρο… Για λίγο Νερό κι ένα Τσιγάρο…

Κάθισα αποκαμωμένος πάνω στην Αμμο, δίπλα στον Ανθρωπο…
Η κοινή Σιωπή μας, ήταν αυτό που μας συνέδεε…
Αυτή την αξέχαστη κοινή Σιωπή μας που την σκέπαζε ολοκληρωτικά,
μονάχα η υπόκωφη Βοή των Κυμάτων…
Κι είναι ασφαλώς βέβαιο ότι,
μέσα σαυτόν τον ιδιότυπο Διάλογο της απόλυτης Σιωπής μας,
ειπώθηκαν μεταξύ μας, πραγματικά πάρα πολλά και πολύ σημαντικά…
…
…
Ακριβώς έτσι, όπως είναι το να κάθεσαι με έναν παλιό καλό σου Φίλο
και πίνεις τον Καφέ, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις για τίποτα,
χωρίς να έχεις πιά να πείς τίποτα, επειδή τίποτα πιά δεν χρειάζεται να πείς,
αφού από πολλά Χρόνια τα έχετε ήδη πεί Όλα, κι ο ένας ξέρει πεντακάθαρα
όλες τις Σκέψεις, τις Απόψεις, τις Χαρές, αλλά και τις Πληγές του Αλλου…

Εγώ πάντα, μόνο έτσι την ένιωθα την Φιλία…Μόνο έτσι…
…
Αυτή η ίδια Σιωπή, που διαχρονικά καλύπτει και χαρακτηρίζει καθοριστικά,
ολόκληρη την πολύ προσωπική Ζωή μου …
...
...
Δεν ξέρω Πώς και Πότε πέρασαν όλες εκείνες οι ατέλειωτες μοναχικές Ωρες της Σιωπής…
Ηταν πιά προχωρημένη η Νύχτα, όταν επιτέλους είδα τα Φώτα πολλών Αυτοκινήτων να κατεβαίνουν απ το Βουνό βιαστικά τον Χωματόδρομο…
…
…
…
Είναι τόσο πολύ πίσω μας και τόσο μακριά μας εκείνα τα Χρόνια…
Μια ολόκληρη Ζωή…
Όλα αλλάζουν…Κι Όλα χάνονται…
Δεν έχω ξαναπάει ΠΟΤΕ ξανά σε εκείνη την Ακτή…Ποτέ…
Για Λόγους δικούς μου, καθαρά Συναισθηματικούς…

Μαθαίνω όμως δυστυχώς ότι καταστράφηκε απ την < Εξέλιξη >,
ότι τίποτα πιά δεν είναι ίδιο…
Στην Θέση της Παραδεισένιας Ακτής υπάρχουν τώρα Υποδομές Οργανωμένου Κάμπιγκ
και Μπιτσόμπαρα κι άλλες τέτοιες πολλές και διάφορες Τουριστικές Επιχειρήσεις και Δραστηριότητες, κ.λ.π.…
Ο Κόσμος προχωράει, αλλάζει, < αναπτύσσεται >…
...
Η Ζωή είναι Δρόμος…Μια Πορεία γεμάτη Απώλειες…
Προχωράμε και κρατάμε τις Μνήμες μας…
Τις Μνήμες μας, αυτόν τον συνδετικό Κρίκο της Ψυχής μας με το Παρελθόν…

Υπάρχουν όμως και κάποια στέρεα Πράγματα που δεν αλλάζουν…
Όπως η Αγάπη μας για την Θάλασσα…
Κι η αέναη Αντληση Ζωής κι Ελπίδας απ την Θάλασσα…

Αναπνέουμε και ζούμε με τον διακαή Πόθο και την Προσμονή
της κάθε επόμενης Εξόρμησής μας προς την Θάλασσα…
Και κάθε προσδοκώμενη μελλοντική Εξόρμησή μας,
πρωταρχικό Στόχο έχει το να απολαύσουμε την Θάλασσά μας,
ρουφώντας αχόρταγα την Αλμύρα και την Ευωδιά της,
τα Χρώματα και την ευλογημένη θεραπευτική για Ψυχή και Σώμα φιλόξενη Αγκαλιά της…

Κι όταν όλα αυτά μπορείς να τα βιώνεις Παρέα με ελάχιστους διαλεχτούς Φίλους,
τότε όλες αυτές οι ανυπέρβλητες Αξίες διογκώνονται, πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται…
Κι αποκτούν Διαστάσεις Θεικά Ευλογημένες…

Ολες οι μεγάλες Αξίες, κι όλα τα αληθινά Ζητούμενα,
αρχίζουν και τελειώνουν εδώ…

Οπλα και Ψάρια, τελικά παίρνουν Σημασίες κατά πολύ δευτερεύουσες
κι ασύγκριτα υποδεέστερες, μπροστά στην ανυπολόγιστη κι ανεκτίμητη
υπέρτατη Αξία της Ανθρώπινης Ζωής…

Στη Θάλασσα βρίσκει πάντα η Ψυχή,
Ολα όσα χρειάζεται για την ολοκληρωτική Ανάτασή της…

viewtopic.php?f=9&t=53800

[mojo]

Ξαναβρήκα τη Λίτσα μετά από 20 χρόνια
Δημοσίευση από tas » 10 Νοέμ 2016, 14:01

Οταν ήμουν πιο νέος πήγαινα συχνά για ψάρεμα στη Χερσόνησο του Λαγονησιού. Επειδή δεν είχα γνώση της απαγόρευσης, ψάρευα με ήσυχη τη συνειδησή μου και έβγαζα τα ψαράκια μου. Τότε σχεδόν κάθε χρόνο έπαιρνα και από μια λίτσα 7-10 κιλά, με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες. Μια μέρα όμως με τσίμπησε το λιμενικό και από τότε η άρχισε η συνείδησή μου να με βαραίνει. Κάποια στιγμή λοιπόν παράτησα το Λαγονήσι και τα καλά του. Ετσι όμως έχασα και τη Λίτσα. Από το 1997 μέχρι και σήμερα δεν την συνάντησα ποτέ τετ α τετ. Μόνο 2-3 φορές την είδα από μακρυά αδιάφορη να φεύγει στο μπλέ .

Που λέτε, εχθές Τρίτη, πήγα να γρήγορο απογευματινό κοντά (όχι στα απαγορευμένα) για να πάρω τις απαραίτητες ψυχικές βιταμίνες μου. Μόλις έφτασα στη θάλασσα βλέπω ένα κατάμαυρο μπουρίνι να έρχεται από τα δυτικά. Επειδή για μένα ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος και δεν μπορώ να ψαρεύω συχνά, αποφάσισα να βουτήξω με την προοπτική να μείνω στα ρηχά και αμα δω τα σκούρα να την κάνω γρήγορα προς τα έξω. Σε λίγο έγινε της κακομοίρας: κύμα βροχή θολούρα χαμός. Να σκεφτείτε ότι μέσα στη θάλασσα έβλεπα πιο μακρυά απ' ότι στη στεριά. Από ψάρια δε τίποτα. Τέλος πάντων περίμενα και κάποια στιγμή πέρασε το μπουρίνι. Ομως η θάλασσα ήταν πολύ ταραγμένη και θολή και μετά από 2 ώρες καρτέρια είχα πάρει μόνο μόνο μια τσιπουρίτσα 300άρα που μέσα στη θολούρα μου φάνηκε μεγαλύτερη. Αψαρος λοιπόν πήρα το δρόμο της επιστροφής.Σε κάποιο σημείο και σε βάθος από 5-7 μέτρα παρατήρησα να πηγαινοέρχεται ανήσυχο ένα μεγάλο κοπάδι από γόπες. Είπα να κάνω μερικά καρτεράκια μήπως περάσει κανένα κυνηγιάρικο μπας και κάνω καμιά βολή, έτσι για την τιμή των όπλων. Σε ένα καρτέρι ένα κοπάδι από 4-5 λίτσες πέρασε 3-4 μέτρα μπροστά μου. Η πρώτη από αυτές ήταν η πιο άτυχη. Ετσι με αυτό τον τρόπο ξανασυνάντησα τη Λίτσα μετά από 20 χρόνια.

Βάζω και τις σχετικές φωτό για να δείτε τη Λίτσα όπως ήταν τότε (2η, ξη, 4η φωτό) και όπως είναι σήμερα (1η). Οπως βλέπετε δεν έχει αλλάξει καθόλου, αντίθετα από μένα.

tas1.JPG

tas2.JPG

tas3.JPG

tas4.JPG

viewtopic.php?f=1&t=57581

[mojo]

Ρηχά και κολυμπητά στα Μαστιχοχώρια της Χίου
Δημοσίευση από kostasprobonas » 12 Ιούλ 2018, 13:17

prob1.JPG

Χαιρετώ τους εκλεκτούς εταίρους του αγαπητού μας φόρουμ. Στην ηλικία που διάγω το μόνο που έχει σημασία είναι η ανάληψη ευθυνών. Ευθύνες για την όψιμη πατρότητα, ευθύνες να ποτίζω τον κήπο του σχολείου μέσα στο Κατακαλόκαιρο, ευθύνες για να μεταδώσω μια έγκυρη εικόνα για τους βυθούς της Νότιας Χίου στους υποψήφιους παραθεριστές:ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΗ ΧΙΟ!
Αν και έχω αρχίσει να δουλεύω μια ιδέα, ότι το μόνο ψάρι που θα ντουφεκώ θα είναι λεσεψιανό (γερμανοί /αγριόσαλπες κλπ), η Νότια Χίος δεν παύει να είναι μια απέραντη ανοιχτωσιά, με ρηχοτόπια αλλά και υφάλους. Ο δύτης περιορισμένων καταδυτικών ικανοτήτων, όπως ο γράφων , θα κινηθεί αναζητώντας νωρίς το πρωί το ψάρι κατατεθέν της Νότιας Χίου, τον σκάρο. Η Νότια Χίος σχεδόν πάντα θα επιτρέψει αρκετές φορές την θέαση άγριας τσιπούρας και 2-3 βολές ανά ημερήσια κάρπωση. Ο παραπάνω αριθμός βολών είναι μη ρεαλιστικός στόχος για τον σαργό ο οποίος υποφέρει τα τελευταία 20 χρόνια λόγω νυχτερινής υποβρύχιας αλιείας και η παρουσία του είναι σποραδική

Ένα είδος που μεγάλοι ψαράδες της Μεσογείου όπως ο τρις παγκόσμιος πρωταθλητής Ιταλός Μαντζάρι και ο καινοτόμος Νταπιράν έχουν αναγνωρίσει ότι δείχνει να ανταπεξέρχεται νικηφόρα στην αλιευτική πίεση είναι η συναγρίδα. Η εμφάνισή της στα ρηχά νερά-η συγκεκριμένη πιάστηκε με κολυμπητό ψάρεμα, 100 μέτρα δεξιά από την παραλία των Διδύμων, μια υπέροχη Μεστούσικη ακρογιαλιά, δίπλα στο Πασαλιμάνι- ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΗΣ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΦΡΕΣΚΑΔΟΥΡΑ!. Η ντουφεκιά από το 100αρι Ντέμκα "βέλος" έπεσε στις 8 :30, στην αποχή των 10 μέτρων. Ας μην υπεκφεύγω όμως και ας μοιραστώ μαζί σας την καρποφόρα στρατηγική: Ψάρεμα, την δεύτερη μέρα του χοντρού μελτεμιού!
Θυμάμαι τον γερο-Νούφριο να μου λέει ότι η συναγρίδα συχνάζει σε «επίσημους» τόπους. Ο «επίσημος» τόπος, μια έκφραση ενός «αρχαίου» ψαρά του Όρους, ορίζεται ως ένα πλούσιο σε βράχια σύστημα. Την Άνοιξη ρωτούσα έναν αξιόπιστο επαγγελματία για τις οργιές που βγήκαν τα φαγκρόπουλα και επέμενε ότι «δεν έχει σημασία η οργιά αλλά ο βράχος»! O γρίφος είναι π ό τ ε θα επισκεφτούν αυτά τα πελαγίσια ψάρια τα βράχια. Πέφτουν καθημερινά δίχτυα! Πέφτουν παραγάδια, συχνά με ζωντανό! Κάθε μέρα περνούν συρταδόροι! Πως επιβιώνουν αυτά τα ψάρια «που ξέχασαν να πεθάνουν»;
Έχω πάψει πια να κυνηγώ τις συναγρίδες σε υφάλους και μεσοπέλαγες. Τις αφήνω στην ησυχία τους να ευημερήσουν (αν και δεν το βλέπω με τα καλάμια των "ερασιτεχνών" ) . Κάποτε, πριν χρόνια ανέκρινα έναν συνταξιούχο δύτη, τον Γιάννη Kλούβα που εκείνα τα χρόνια ψάρευε με μπουκάλες τους επίσημους τόπους και τώρα μετανοημένος πιστεύει ότι το όχημα ανάπτυξης της πατρίδας είναι μάλλον ο τουρισμός παρά η παράνομη αλιεία και σερβίρει θαυμαστούς θαλασσινούς μεζέδες στην ουζερί, στην Βοκαριά της Νότιας Χίου. Ως αυτόνομος δύτης που είχε διεξάγει νυχτερινή αλιεία στους επίσημους τόπους συζήτησε με ειλικρίνεια το ζήτημα: -«Πραγματικά, δεν γνωρίζω πού περνούν τη νύχτα αυτά τα ψάρια! Πολύ σπάνια πια διανυχτερεύει κάποιο στην ξέρα του Μεταφορέα ή τις τούρκικες. Μάλλον σε κάποιες άγνωστες φυκιάδες που σ’αυτή την περιοχή είναι αχανείς..» Ας σημειωθεί ότι ο ίδιος δύτης δεν δίσταζε να κατεβαίνει σε μεσοπέλαγους υφάλους στα 60 μέτρα.. Καθώς του παρέδιδα δυο τρία μπαστουνάκια απ’ το καλό αυγοτάραχο που φυλάω για το σπίτι, μου εκμυστηρεύεται:
“Κάποτε είχα βρει ένα κατρακύλι στα ανοιχτά που όποτε το επισκέπτομαι για να μαζέψω καμιά πίνα για μεζέ, μπαίνω στον πειρασμό να πάρω και το ντουφέκι. Έχει τόσες πολλές συναγρίδες γύρω μου! Άσε τους ροφούς! Και το ΄χω πει σε καναδυό επαγγελματίες πλην έριξαν αλλά δεν χτύπησε ψάρι στα παραγάδια.’’
Η πρώτη μου σκέψη ήταν η αναγνώριση μιας παλιάς ήττας μου: Ώστε υπάρχει αυτή η ξέρα, η ξέρα του Μεταλλείου στα Γρίδια! Παλιότερα, είχα βαλθεί να μάθω όλα τα άγραφα κεφάλια του χιώτικου βυθού. Πήγαινα στη μάνα των πληροφοριών, τον Λιθιλιμένα και τραγουδούσα ώρες πολλές ψαλτοτράγουδα στις παρέες των ψαράδων μόνο για να με πάνε σε ένα άγνωστο στους ψαροκυνηγούς της Χώρας πάγκο. Δεν ήταν για τα ψάρια αλλά για την επιθυμία της γνώσης, μια επιθυμία που δεν συμμερίζονταν οι πολλοί αφού όποτε κατέληγα να πω το μυστικό σε λίγο καιρό γινόταν κρανίου τόπος…
Αργά το μεσημέρι, βρήκα τα σημάδια ανοιχτά από τον κάβο της Βοκαριάς και έβαλα σε λειτουργία το βυθόμετρο. Έψαχνα για αρκετή ώρα αλλά το εργαλείο δεν έδειχνε τίποτε και ήταν λογικό αφού μόνο όταν, αγκυροβολώντας, έβαλα τελικά το κεφάλι μέσα και μόχθησα, με αρκετές μεσόνερες εξερευνητικές βουτιές, αποκαλύφθηκε ο τόπος ο κρυφός την ώρα που ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω. Κοντολογίς, μετά την ποσειδωνία, η άμμος και μετά η τραγάνα που μόλις άρχισε να κατρακυλά στην δεύτερη αποχή έδωσε τη θέση της σε χαμηλές μεμονωμένες πλάκες. Μέχρι τα μεσόνερα ανέβαιναν λουλουδάτες στήρες που δάγκωνε η μια την ουρά της άλλης. Σε μια ακόμα μεσόνερη βουτιά εντοπισμού δυο γίγαντες ροφοί πεταλούδιζαν. Τελικά πήρα να κατεβαίνω και με την άκρη του ματιού μου διαπίστωσα την ύπαρξη ενός ακίνητου κοπαδιού ψαριών, ασπρισμένων απ’ την αγαλλίαση του συνδυασμού γεμάτου στομαχιού, κυνικού καύματος και άκακης περιέργειας για το πλάσμα που πέφτει σα φύλλο. Εκεί τα ψάρια ευημερούσαν! Και έσπευδαν να προϋπαντήσουν τον νεοεισερχόμενο που δεν έβγαζε φυσαλίδες… Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να ΜΗΝ είμαι επιλεκτικός εκεί κάτω. Είναι μια μεγάλη συμβουλή του μύστη του βαθέος ψαρέματος Μπερνάρ Σαλβατορί ότι ήδη υφίστασαι τον μεγάλο αυτοπεριορισμό και πειθαρχία της βουτιάς και δεν πρέπει να μπαίνεις στον πειρασμό… Δυστυχώς δεν τον άκουσα. Η μεγάλη, η τεράστια συναγρίδα που ντουφέκισα ξετύλιξε εν ριπή οφθαλμού όλο το καρούλι του μουλινέ και αρκετά πριν την επιφάνεια διαπίστωσα ότι η βέργα είναι βραχωμένη. Μια δεύτερη βουτιά απέδειξε ότι το ψάρι λούφαξε στο πιο ίσως δύσκολο θαλάμι της περιοχής αρκετά μέτρα πιο κάτω. Και να είναι και τυφλό να πάρει η ευχή! Ήταν η πρώτη φορά που εγκατέλειπα βραχωμένη ντουφεκισμένη συναγρίδα. Σας διαβεβαιώνω ότι ήταν τόσο σαστισμένη που μέχρι και την τελευταία βουτιά αρνούνταν να πραγματοποιήσει την ηρωική έξοδο, αρνούνταν να πλαγιάσει ή να αλλάξει θέση στα έγκατα του θαλαμιού. Τελικά με ακροβατικό χειρισμό κατάφερα στην τελευταία βουτιά να ξεμπλέξω τη βέργα απ’ τα σωθικά του ψαριού. Σε όλες ως τότε τις βουτιές, καθώς κατευθυνόμουν στο σκοτεινό θαλάμι που πετούσε καπνούς σα το θωρηκτό Αβέρωφ, δεν παρέλειπα να ρίχνω μια περιηγητική ματιά. Που πήγε όλη αυτή η ομορφιά και η αρμονία που υπήρχε προηγουμένως; Πού πήγαν οι άσπρες συναγρίδες που είχα περάσει για μαγιάτικα ενόσω αναγάλλιαζαν πάνω στο ρέμα; Αλλοίμονο, είχα εξοριστεί για πάντα από τον παράδεισο…
Δυνατά ψαροτόπια στη Νότια Χίο με κολυμπητό από κει που σταματά ο δρόμος: Παραλία Γριδιών, (ανοιχτά από την Παναγιά), Διδύμες (δεξιά κι αριστερά), Μερικούντα, Αποθήκα αριστερά, Βρουλίδια (δεξιά κι αριστερά), Μεστούσικη Αυλωνιά δεξιά. Καλή επιτυχία! Κι αν δεν βγάλετε, σταματήστε στο Πυργί να σας χαρίσω άνυδρα ντοματάκια! Γιατί η Νότια Χίος ουδέποτε είχε αφθονία νερού!

prob2.JPG

Υ.Γ Μόλις επέστρεψα από τη ζούγκλα του facebook . Ήταν η πρώτη μου απόπειρα να δοκιμάσω πώς τα πάει ο μακροπερίοδος λόγος χωρίς σοφιστικά τερτίπια. Τί γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω για την κρίσιμη στιγμή που έρχεται ο επαγγελματίας να καλάρει το πρωί δίχτυα και έχουμε έρθει και εμείς στον ύφαλο. Μύλος! Σε αντίθεση με το φόρουμ, το facebook είναι έτσι δομημένο ως λειτουργικό πρόγραμμα που δεν επιτρέπει εκτενείς αντιπαραθέσεις. Η συζήτηση εδώ:

viewtopic.php?f=28&t=63033

[mojo]

Τέλος εποχής...Στα χαρτιά μόνο!
Δημοσίευση από tompapanikolis » 24 Οκτ 2017, 19:17

Ήταν ένα δυνατό καλοκαίρι.Αρκετή δουλειά χωρίς εξοντωτικά 16ωρα συνέχεια,γεγονός που μου επέτρεψε να τηρήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου τον Μάιο."4 ψαρέματα θέλω να κάνω μέσα στο καλοκαίρι,ένα παραπάνω από πέρυσι!"...
Το επαναλάμβανα σε όλους σαν μια υβριδική ένωση βουδιστικού μάντρα και ρεμπέτικου αμανέ.Λίγο από φόβο,λίγο από αδημονία.Φοβόμουν αρχές Ιούνη ότι θα κάνω τις ίδιες ηλιθιότητες που έκανα πέρυσι.Στα τρία ανύπαρκτα ψαροντουφεκάδικα session του προηγούμενου καλοκαιριού.Με αποκορύφωμα το τελευταίο ψάρεμα,κάπου στον Ιούλη που μετά από 20 περίπου ώρες δουλειάς και ξενυχτιού θεώρησα καλό να πάω για καρτέρια.Η ουρά της 7αρας συναγρίδας απλά έσπασε την ακίνητη φύση της και με ένα τίναγμα της εξαφάνισε ένα ψάρι που υπό κανονικές συνθήκες θα μου έδινε δικαίωμα βολής.Το μόνο που θυμάμαι μετά είναι να λέω στον Βαγγελάκη ότι πάω στην βάρκα να λυποθυμήσω.Ανέβηκα στο μικρό τεντεράκι μέσα στην κάψα του καταμεσήμερου,έβαλα τα πέδιλα μου πάνω από το κεφάλι μου και έχασα μιάμιση ώρα από την ζωή μου.Ξύπνησα επειδή έκαιγε το σώμα μου.Δεν είχα δύναμη να βγάλω την στολή.

Το καλοκαίρι που μόλις τελείωσε δεν ήταν έτσι.Δεν ήμουν έτσι.Κράταγα δυνάμεις.Και το αίμα μου κρύο.Και βούτηξα τέσσερις φορές.Και έφερα σπίτι μου φαγητό.Δεν έχει σημασία τι και πόσο.Εγώ χαμογέλασα.

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που έπεσε ελαφρά η θερμοκρασία.Πεισματικά φοράω ακόμα σαγιονάρες και σορτσάκι.Και ας είναι μουλιασμένα τα πόδια μου από τα νερά.
Δεν είναι χειμώνας λόγω καιρού.Είναι χειμώνας γιατί η συννεφιά έχει το χρώμα της θάλασσας το χάραμα.Το χρώμα του καθρέφτη που ψάχνουμε όλοι όταν ξεκουράσουμε την ψυχή μας.

Αυτό το χρώμα είδα τα πρώτα δυο ψαρέματα του Οκτώμβρη.Σε πολύ γνωστά και ευκόλως προσβάσιμα νερά.Και τις δυο φορές έριξα από μια βολή.Στο ίδιο σημείο. Ο σαργός της πρώτης μέρας χτυπήθηκε καταμεσήμερο.Μετα από τις ώρες χωρίς βολή,τρια χοντρά μπαρμπούνια δεν ήταν αρκετά να σβήσουν την δίψα σαράντα ημερών αποχής.Και μόλις φούντωνε ο Λεβάντες.Το πείσμα μου έσπρωχνε τα πέλματα μου.Και ήταν και έτρωγε εκεί που περίμενα,Η ρεστία σχεδόν με πέταξε πάνω του.Αυτός περίεργος,να αντικρύσει τι τον ενόχλησε σηκώθηκε να με κοιτάξει.Κρακ.Είχα καιρό να βγάλω σαργό πάνω από κιλό.Έιχα καιρό να βγάλω σαργό και να νιώσω επιτυχία.

tom1.jpg

Δέκα μέρες μετά,το ρολόι πέντε λεπτά πρωτού χτυπήσει το ξυπνητήρι έλεγε έξι και πέντε.Εφτά παρά πέντε μπήκα στο ζωσμένο από ξεφελωμένα δίχτυα με την βλακώδη σιγουριά της ανάμνησης.Τα δεκαπέντε μέτρα διανύθηκαν χωρίς πεδιλιάΣχεδόν χωρίς ανάσα.Άλλωστε τα νερά αντιθέτως με την άλλη φορά είναι πεντάκαθαρα.Αυτή την φορά έτρωγε σχεδόν ξενερωμένος δίπλα στο βραχάκι.Είδα την ουρά του από μακριά αλλά δίστασα να του ρίξω.Δεν ήθελα να τελειώσει τόσο απότομα.Ήθελα να τον δω.Ζωντανό.Οταν πλέον με κατάλαβε, η βολή στην σπονδυλική τον πέρασε στην Αιωνιότητα.Πεθαίνεις μόνο εάν σε ξεχάσουν.Και αυτός ο σαργός δεν θα πεθάνει ποτέ.

tom2.jpg

viewtopic.php?f=1&t=61107

[mojo]

Όλα είναι δρόμος. Ή αλλιώς... Το μήνυμα του Ποσειδώνα!
Δημοσίευση από tsaounlee » 18 Οκτ 2014, 23:29


Όλα είναι δρόμος… ή αλλιώς, Το μήνυμα του Ποσειδώνα!

Πως το είχα σκεφτεί…

Όλα είναι δρόμος.
2 μήνες σκληρής καθημερινότητας. 2 μήνες αποχής. Αύριο δεν θέλω μόνο ψάρια. Θέλω κάτι παραπάνω.
Θέλω ταξίδι .Θέλω μουσικές .Θέλω περιπέτεια. Θέλω σκέψεις. Θέλω νοσταλγία.
Θέλω Μονεμβάσια…

02:00
To Ταξίδι έχει ξεκινήσει και με συντροφεύει η «Αγρύπνια» του Θ. Παπακωνσταντίνου. Τα 340 χλμ. κυλούν γρήγορα και 4 ώρες μετά βρίσκομαι στον προορισμό μου.
Ντύνομαι σχεδόν ευλαβικά. Το νεοπρέν γίνεται το δεύτερο δέρμα μου.

07:00
Βρίσκομαι στο πρώτο σημείο. Όλα δείχνουν ιδανικά. Μπαίνω στο υγρό στοιχείο. Κοιτάζω το βυθό. Τον ίδιο βυθό που αντίκρισα 33 χρόνια πριν,
όταν πρωτοφόρεσα το γυαλί στο πρόσωπό μου. Όλα είναι δρόμος.
Η παρουσία ψαριών είναι ελάχιστη αλλά σήμερα δεν απασχολεί.

12:00
Καθαρίζω ήρεμα τα ψάρια, και ξεκινάω για το δεύτερο σημείο.
Το μέλι και τα δαμάσκηνα θα αναπληρώσουν την χαμένη μου ενέργεια.
Ο καιρός είναι υπέροχος. Όλα είναι ιδανικά.

13:00
Βρίσκομαι στο δεύτερο σημείο .Η ρεστία και το γύρισμα του καιρού με προδιαθέτουν θετικά για την έκβαση της συνέχειας.

17:00
Έχω τελειώσει. Καθαρίζω τα ψάρια και αποχαιρετώ τον Βράχο!
Οι μουσικές είναι πλέον νοσταλγικές, αγγίζοντας τα όρια της θλίψης.
Πάντα έτσι ήταν. Πάντα έτσι θα ‘ναι. Όλα είναι δρόμος.

21:00
To ταξίδι έχει πλέον τελειώσει. 19 ώρες είναι αρκετές για να πεθυμήσω την οικογένεια μου και το σπίτι μου. Έχω επιστρέψει πιο ζωντανός.
Στα 38 μου αντέχω ακόμη. Παρήγορο αυτό…

Ένα ωραίο κειμενάκι ,με τα μηνύματά του, όσο μελό χρειάζεται για να γουστάρει ο σύντροφος 80αρης και με την απαραίτητη δικλίδα ασφαλείας όταν δεν είσαι και τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου: «Aύριο δεν θέλω ψάρια.»
Βέβαια αν συνδυαστεί και με μια φωτό που απεικονίζει 10-20 άσπρα, ακόμα καλύτερα.



Πως μου προέκυψε…

Το μήνυμα του Ποσειδώνα!
2 μήνες τώρα την έχω γλιτώσει…Τα μποφόρια των σκ αποκλείουν κάθε πλάνο για «οργανωμένη ταλαιπωρία.» Αύριο όμως έχει μπουνάτσα.
Αύριο πρέπει να ποστάρω…Τον τελευταίο καιρό οι μπηχτές για την ψαρευτική μου δεινότητα οργιάζουν στο κουτί…Πρέπει να δώσω ένα τέλος!
Πρέπει να πιάσω ψάρια. Χρειάζομαι ένα σίγουρο μέρος με εξασφαλισμένο το αποτέλεσμα. Μονεμβασιά!

02:00
Ποιος ανώμαλος ξυπνάει τέτοια ώρα να πάει για ψάρεμα?
Η Χιονούλα παίρνει μπρος και από τα ηχεία της μπιστάνε οι AC/DC.
Tα 340 χλμ. φαντάζουν ατελείωτα. 4 ώρες μετά φτάνω στον προόρισμό μου! Ο εγκέφαλος έχει γίνεις πουρές. Η rock φάση απαιτεί θυσίες…
Προσπαθώ να φορέσω τη στολή που είναι δύο νούμερα μικρότερη. Ή μήπως εγώ είμαι πλέον δύο νούμερα πιο παχύς? Η κοιλούμπα πιέζεται ασύστολα που με την σειρά της πιέζει τους πνεύμονες. Δεν θα δουλέψω διάφραγμα σήμερα…

07:00
Bρίσκομαι στο πρώτο σημείο. Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει πως ο δυτικός
και ειδικά σε σχέση με το άδειασμα της σελήνης, είναι ψαροδιώκτες. Βέβαια η υπογραφή του ντιντι γράφει πως «οι καλοί ψαράδες ψαρεύουν με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιεσδήποτε συνθήκες».Και ακριβώς αυτό έχω σκοπό να κάνω. Βουτάω στη θάλασσα και αντικρίζω για ακομή μια φορά τον ίδιο βυθό. Μονεμβασιά, Μακρόνησος. Μακρόνησος, Μονεμβασιά. Νισάφι πια. Βαρέθηκα.
Αλλά σήμερα δεν με παίρνει για δοκιμές. Χρειάζομαι μια εντυπωσιακή ψαριά!!4 ώρες μετά και δεκάδες αγγουάτα, στη ψαροβελόνα μου έχω 3 κεφαλόπουλα και 2 σαργούς…Με λούζει κρύος ιδρώτας. Πρέπει να σκεφτώ κάτι…Ο 300αρης σαργός-που με μια μαστορική φωτό θα τον κάνω μισόκιλο-είναι στα όρια του βεληνεκούς. Όταν ξάφνου τον παρασύρουν μαζί τους οι τρομαγμένοι γερμανοί .Είναι χιλιάδες. Πάντου.
Παρότι οικολόγος ,είμαι έτοιμος να τους δώσω πόνο και να τους μοιράσω ατσάλι που θα έλεγε και ο φίλος μου ο skopdolfin. Mου έχουν σπάσει τα νεύρα.

12:00
Δεν καθαρίζω τα ψάρια μπας και βγάλω και άλλα στο δεύτερο σημείο και τα παρουσιάσω ως μια ψαριά…Στη διαδρομή βαράω δύο snikers και 1 powerade
για να στανιάρω.
-Έλα μάνα.Καλά είναι τα παιδιά?
-Μια χαρά. Μην αγχώνεσαι καθόλου…
-Τι καιρό έχει εκεί?
-Λαδιά!!!
Που σου ρε διάολε! Θα είχα πάει Μακρόνησο με τον Φακόφη, θα τον αμολούσα στα τάρταρα και προφασιζόμενος πρόβλημα εξίσωσης θα πήγαινα για συρτή. Μετά θα δανειζόμουν τα ψάρια του για μια φωτό με κουμπωμένα δίπλα 10 τρυπημένα συρτομελάνουρα και τώρα θα ήμουν κύριος.Θα έκλεινα και το στόμα του KABERIS περι αντικοινωνικότητας... Α ρε meteo τι μου έκανες…

13:00
Βρίσκομαι στο δεύτερο σημείο. Η θολή και ακύμαντη θάλασσα με προϊδεάζουν για τη συνέχεια…Δεν υπάρχει λέπι. Ο μύθος που προσεκτικά έχτισα 5 χρόνια τώρα με μισόλογα, υπονοούμενα, θεωρίες και τις αναφορές του μιλημένου περιπτερά για ξεβραχώματα στα 40 μέτρα, είναι έτοιμος να διαλυθεί. Απόψε!!! Καθώς κολυμπάω ψάχνω λύσεις. Να ανεβάσω φωτό με παλαιότερες ψαριές?…Αλλά θα χακέψει ο jimmy τις λεπτομέρειες του jpeg και θα με ρομπιάσει! Να βάλω τα αδέλφια μου Prwtaris και tsonisbill να γράψουνε στο thread μου καμιά ατάκα του τύπου «Έλα ρε George βάλε και τις υπόλοιπες φωτό της εξόρμησης» και εγώ να αρνηθώ ευγενικά παίζοντάς το μετριόφρων? Μπα. Δεν θα πιάσει.
Ρε συ δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα. Ο space ανέβασε θέμα με 1 σαργό και 1 κέφαλο και έκανε 1.000 views και 4 σελίδες παλαμάκια. Ο space αγόρι μου είναι ιδέα και οι ιδέες δεν τσαλακώνονται. Ο space είναι Άτομο. Δεν είναι tsouli…
Ένα χοντρό λαβράκι θα με σώσει. Και ναι το θαύμα γίνεται και έρχεται καταπάνω μου. Πρέπει να του ρίξω τώρα όπως κάνει silverdiver στα video που έχω δει.Μπα..θα αστοχήσω. Θα περιμένω να γυρίσει και…..να εξαφανιστεί.Σκατά!!
Αυτό το μέρος πάντα με γλυτώνει ρε γαμώτο. Όπως τότε που είχα τάξει τραπέζι σε κάτι φίλους και μου έκατσε η 6αρα δυναμιτιασμένη συναγρίδα…
Όπως τώρα!!!! Μια στήρα τούμπα στην επιφάνεια! Χμ μικρή μου φαίνεται. Πρέπει να την πιάσω με τα χέρια γιατί μετά άντε να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας. Και ποιος ακούει τον –xristos il- και τον manos44…
Τα κατάφερα. Την έπιασα…Να ήταν 3 κιλά να της έριχνα και μια στο μάγουλο…Θα ήμουν κομπλέ τώρα. Γαμώ την ατυχία μου…Ωχ τι είναι αυτά εκεί ρε συ??????
Μια βέργα και….και… ένας φακός!!! Είναι μήνυμα. Είναι ξεκάθαρο μήνυμα!
Ποσειδώνα μου μεγάλη η χάρη σου!!! Το έλαβα το μήνυμά σου και σε ευχαριστώ.
Μπορεί σήμερα να ξεφτιλιστώ στο forum, αλλά το επόμενο σκ θα πάρω τον φακό και το κοντό και δεν θα αφήσω τρύπα αφώτιστη!!! Θα ποστάρω και μια ωραία φωτό με 2 στηρούμπες και 7-8 τάκους με τίτλο «κοντινό απογευματινό» και θα τους κλείσω τα στόματα για 5 χρόνια ακόμα.
Μετά έχει…ο Ποσειδώνας! Μάλιστα, έχω διαβάσει στο forum πως με κοντό και φακό είναι πανευκολούρα!
Μόνο η υπογραφή του Panex με προβληματίζει λίγο….
Λες να ξεφτιλιστώ πάλι?

21:00
Ίσα που έφτασα….Στα 38 μου πρέπει να βάλω επιτέλους μυαλό…

Μάγκες σα το αγνό πληκτρολογιάκι με εναλλασσόμενα (τσίπουρο-μπύρα)….τίποτα στο κόσμο.
Αγαπάω forum!!!

Υ.γ. Αν ο Δραπέτης για 1 κέφαλο και 1 σκάρο γράφει 1.000 λέξεις εγώ με τέτοια ασπροψαριά να μην χτυπήσω 2.000????

ts1.jpg

ts2.jpg

ts3.jpg

ts4.jpg

ts5.jpg

viewtopic.php?f=1&t=45860

[mojo]

Η μεγάλη βασίλισσα και τα άλλα… ωραία!!!
Δημοσίευση από dousmike » 01 Σεπ 2012, 18:24

Αυτές οι μεγάλες άγριες ροζ φιγούρες που φαίνονταν στο βάθος της αποχής με είχαν τρελάνει…το βλέμμα τους, τα χρώματά τους, η επιβλητικότητά τους με μάγευαν…ακόμα και στον ύπνο μου τα έβλεπα…
Το παιχνίδι δύσκολο, άνισο, στο στοιχείο τους. Οι κινήσεις μου όσο και προσεγμένα να εκτελεστούν μοιάζουν αδέξιες μπροστά στη σπιρτάδα και τη χάρη τους… Το μόνο που ελπίζεις είναι η θάλασσα να σου κάνει το χατίρι.
Κι όμως υπάρχουν στιγμές που όλα συνηγορούν υπέρ σου ,που το δώρο σου σε περιμένει τυλιγμένο στο κορδελάκι του χωρίς να το ξέρεις…
Ξημέρωνε 1η Αυγούστου.. η ώρα 5 και δεν είχα ύπνο...σηκώθηκα, φόρτωσα γρήγορα εξοπλισμό και το καγιάκ στο αμάξι και πήρα δρόμο… κατά τις 6 ντυμένος ήδη νεοπρέν κωπηλατούσα προς το μέρος… Μαγική εικόνα… απόλυτη ησυχία αχνά χρώματα , η φύση σιγά-σιγά να ξυπνάει και οι αισθήσεις μου σε οργασμό, σα να προσπαθούν να παγώσουν το χρόνο και να νοιώσουν περίσα απόλαυση.

6 και κάτι έκανα στατικές στην άκρη του βράχου για ζέσταμα και ξεκίνησα καρτέρια.. Η καλόγρια πήχτρα το φεγγάρι ολόγιομο κι ο βράχος που προσγειώθηκα μες τη θολούρα μετά το συρτό μ’ έκρυψε απ’ τη σωστή μεριά… Η βασίλισσα που κυνηγούσε ρηχότερα ήρθε να ελέγξει και ξεπρόβαλλε από δεξιά μου. Το μόνο που έβλεπε ήταν η μάσκα και το κρυμμένο όπλο…Το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν ο ήχος της βολής που την ξέρανε…..εγώ σαστισμένος άρχισα την ανάδυση χαρούμενος που δεν έβλεπα όνειρο…
Τα καλά του καλοκαιριού…πόσο χαίρομαι που έχω επιλέξει αυτό το χόμπι…

dous1.jpg

dous2.jpg

dous3.jpg

viewtopic.php?f=1&t=28034

[mojo]

Ημέρα σπαρίδων...
Δημοσίευση από LENS_007 » 19 Νοέμ 2019, 11:16

Μία έντονη θηρευτική χρονία έρχεται προς το τέλος της δίνοντας χώρο και χρόνο να έρθουν οι αιχμές του χειμώνα.Σαν λάτρης την ρηχοπατίας θα αφιερώσω τους επόμενες μήνες που θα ακολουθήσουν στην αναζήτηση του δικού μου τοτεμικού θηράμματος το λαβράκι.Όμως πρίν αρχίσουμε να γράφουμε καλοί μου φίλοι για κρύα τζάκια και μουντάδες θα ήθελα να σας πώ δύο αράδες λόγια για τις δικές μου σπαρίδες και τις δικές μου μαυρίλες.Βρικσόμουν σε μία κατάσταση σχεδόν απελπιστική καθώς η πίεση της καλοκαιρίνης σεζόν που πέρασε δεν είχε φύγει εντελώς απο μέσα μου και τα κατάλοιπα φάνηκαν στον στομάχι μου και ύστερα στο έντερο μου. Πρώτα ήρθε η παλινδρόμηση και ύστερα οι διάροιες .Τέλος καλό στο πρόβλημα αλλά το πάθημα έγινε μάθημα....Σε αυτό το πόστ εκτός απο τα ψάρια που θα δείτε και τα λόγια που για αυτά θα σας πω , θα ήθελα να πούμε δύο λόγια για την σχέση που έχουμε με τον ευατό μας.Το πρώτο που θέλω να σας πώ είναι πως αυτός ο δεσμός που έχουμε εμείς με εμάς είναι αναμφίβολα ΙΕΡΌΣ.Γιαυτό σας εφιστώ την προσοχή να μην τον χάνετε.Το χειρότερο που μπορείτε να χάσετε φίλοι μου είναι ο ΕΑΥΤΌΣ σας.Ούτε τα χρήματα σας ούτε τα τουφέκια σας μονάχα ο εαυτός σας.Το μόνο που μας συντροφεύει μέχρι την τελαυταία μας ανάσα είναι η Ψυχή μας γιαυτό σας λέω με πλήρη επίγνωση να μην την χάνετε να την ακούτε και να την προσέχετε.Αυτό που κατάλαβα λοιπόν είναι ότι δεν πρέπει να αναλωνόμαστε σε μικρότητες που λειτουργούν προκαλόντας μας είναι η αλήθεια ώστε να χάσουμε την επαφή με το το ΜΈΣΑ μας που είναι ότι πιο ΙΕΡΌ μπορούμε να έχουμε...Δέν προσπαθώ να φανώ ούτε δάσκαλος μα ούτε και σοφός.Απλά εκφράζομαι δίχως να φοβάμαι να εκτεθώ μιας και αυτό πιστεύω πως είναι ένα ακόμη πρόβλημα που ταλαιπωρεί την κοινωνία μας.Καλό είναι να συζητάμε μεταξύ μας και να μην κλεινόμαστε μοναχοί στο μέσα μας.Υπάρχουν ανθρωποι δίπλα μας που σε κάποιες στιγμές της αλλόκοτης αυτής ζωής μας θα δώσουν ένα χέρι βοηθείας όμως προσέξτε το χρέος να γίνουμε καλά είναι ολάκερο δικό μας.Γιαυτό ορθό είναι μην φορτώνουμε τους συνανθρώπους με τα δικά μας προβλήματα.Να δεχόμαστε αλλά να μην εξαρτόμαστε απο αυτό που δεχόμαστε.

Ημέρα σπαρίδων...
Είχα την τύχη σε μία μέρα να καμακώσω δυο πανέμορφα ψάρια που λαχταρούσα καιρό τόσο να γευτώ όσο και να τα θηρεύσω με την όποια πρόκληση και αν αυτά σαν είδος μου έβγαζαν.Την εξόρμηση την κανονίσαμε μαζί με κάμπινγκ και είναι σίγουρα κάτι που θα μας μείνει σαν είκονα για καιρό.Την πρώτη μέρα βουτήξαμε στον τόπο απόγευμα και οι εικόνες που αντρικρίσαμε ήταν θετικές.Σε ένα δύωρο απογευματινό κολυμπητό είχα δεί μια μεγάλη στήρα να χάνετε αργά και βασανιστικά στα άπατα του κάβου και λίγα μέτρα παραπέρα μεγάλες μωβ συναγρίδες να παίζουν στα όρια της άπνοιας μου.Το χάραμα είχε έρθει και η νύχτα που πέρασε έσβησε τις ψαροείκονες που είχα δει με το πρώτο φώς του ήλιου.Το νερό με καλούσε να ζήσω άλλη μια πρωτόγονη μέρα μέσα του.Το εντερικό μου σύστημα ήταν στα χάλια του τα μαύρα και μετά απο λίγες βουτίες υπέφερα όμως η πρόκληση ήταν να φέρω εις πέρας το ψάρεμα μου καθώς βρισκόμουν σε μέρος μακρινό που ήταν δύσκολο να βρώ ευκαιρία να το ξανά επισκεφτώ.Από τις πρώτες πρωινές βουτίες οι θάλασσα είχε δείξει τις προθέσεις της.Το μέρος ήταν ολοζώντανο.Σκοπός ήταν να ψάρευα επιλεκτικά πράγμα που έγινε.Στα πρώτα καρτέρια ένιωθα την ύπαρξη συναγρίδας όμως δεν την έβλεπα.Αντί να επιμείνω όμως άλλαξα το όπλο δελεάζοντας με κατί μυθικά δαιμόνια μπαρμπούνια που εν τέλη ήταν πιο δύσκολα και απο τις συναγρίδες.Σε όποια προσπάθεια και αν έκανα να τα καμακώσω ήταν μάταιη.Τότε σε ένα ακόμη τσαλαβούτι παίζοντας κρυφτό στα βράχια αυτό που είχα νίωσει έγινε εικόνα.Η συναγρίδα ήταν εκεί μόνο που εγώ κρατούσα 85άρι

uRxDvEWl.jpg

Βολή με προσκόπευση και η βέργα μπήχτηκε στα μάγουλα και βγήκε απο το στόμα της.

TWclFddl.jpg

Η πρώτη μου κόκκινη κυρία ήταν στα χέρια μου.

Zss8yqhl.jpg

Τα επόμενα καρτέρια έδωσαν μια καλή ούγενα στην ψαροβελόνα και μερικούς όμορφους σκάρους.Τα τελευταία καρτέρια θα έπερναν μέρος μιας και η κούραση είχε μαζευτεί απο τις πολλές άπνοιες και το πολύ κολύμπι.Ένα ακόμη σπάσιμο της μέσης και ένα μακρύ συρτό μου έδειξε μια ασημένια λάμψη .Η θάλασσα με πήγαινε πιο κάτω.Στάματησα καμποσα μέτρα αφόυ είχα χάσει το κόκκινο χρώμα απο την παραλαγή της λείας μου στολής πρίν απο ένα μονόπετρο και τότε η ασημένια μουσούδα που έβοσκε έκανε μπάσιμο απο τα αριστερά...
Ο ήχος της βολής ακούστηκε...

ts.jpg

e8LhqCXl.jpg

75540287_971523539893467_1810155945909551104_n.jpg

Καλό χειμώνα να έχουμε!
Το επόμενο ποστ ελπίζω να είναι λαβρακοτό...

Υγ: Όποιο πρόβλημα και αν υπάρχει είναι παροδικό και περνάει....
Υγ2:Μήν ξεχνάμε να χαμογελάμε...


viewtopic.php?f=1&t=65882

[mojo]

Το ψάρι της ζωης μου..?
Δημοσίευση από argirosnikos » 16 Ιουν 2013, 20:51

Το ψάρι της ζωής μου...
Αυτό σκέφτηκα μόλις το αντίκρυσα να έρχεται προς το μέρος μου...
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχη..!
Η ομάδα έχει οργανωθεί για απογευματινή επίσκεψη σε τόπο που την προηγούμενη φορά παρατηρήσαμε ανέβασμα στηρόπιγγων μετά τις 4-5 το απόγευμα.
Ο πατέρας ως συνήθως στο πόστο του (βαρκάρης - Jiggas) Νίκος και Ανδρέας στο νερό. Με το που πέφτουμε πιάνει μια καλοκαιρινή νεροποντή...άλλο πράμα. Τσακώνομαι με το "βαρκάρη" τον οποίο είχα προειδοποιήσει όι θα γίνει μούσκεμα και ξενερώνω, καθώς δε μπορούσα να ψαρεύω και να σκέφτομαι ότι ο άλλος έχει γίνει παπί μέσα στη βάρκα. Τους προτρέπω να φύγουμε αλλά εκείνος επιμένει πως αν δε βρέξεις κώλο το ψάρι δε θα έρθει. Επιμένει ότι θα πιάσουμε κάτι καλό σήμερα...
Με βαριά καρδιά ξεκινάμε τις βουτιές, αλλά το πράμα όσο περνούσε η ώρα μύριζε μεγάλη φόλα...ο πατέρας συνεχίζει ...το χαβά του να κάνει jigging μέσα στη βροχή... ε ρε τον άνθρωπο...ούτε 20 χρονών σκέφτομαι μέσα μου και ταυτόχρονα εκνευρίζομαι μαζί του.
Η πρότελευταία βουτιά με βρίσκει σε σεβαστό βάθος να φλερτάρω με ροφάκο μετρήσιμο μεν αλλά οριακό. Ανεβαίνω πάνω και εξηγώ το Ανδρέα ότι είδα ένα ψάρι, τρύπωσε και αν είναι να το πάρουμε μιας κι είχα σκοπό σε λίγο να την κοπανήσουμε.
Η βροχή καλά κρατεί...
Οκ μου λέει...βούτα εσύ που ξέρεις την τρύπαι, πως κάθεται, μόνο κεφάλι, μην μπλέξουμε κλπ κλπ...
Παίρνω και γω το 90άρι...το οπλίζω πρώτη σκάλα (19άρι , 6.5άρα)και βουρ για το ροφό. Φτάνοντας -και στην ουσία μη θέλοντας να κάνω την τουφεκιά- αποφασίζω να κάνω μια επισκόπηση του χώρου για κανένα σαργό ή ότι άλλο...

Σε μερικά δευτερόλεπτα βλέπω απο μακριά τη φιγούρα του γίγαντα...ΔΕΟΣ...Προς στιγμή κάνω να οπλίσω δευτερη σκάλα, όμως δεν προλαβαίνω μιας και το ψάρι σε λίγα δευτερόλεπτα θα είναι κοντά μου. Δεν ήθελα να το τρομάξω και αποφασίζω να προσπαθήσω να το φέρω όσο πιο κοντά μπορώ. Το μόνο μου πλεονέκτημα είναι η ακονισμένη σαν ξυράφι βέργα. Τα δευτερόλεπτα περνούν και το ψάρι έρχεται όλο και πιο κοντά. Τώρα σκέφτομαι..! και με μια απαλή χεριά κερδίζω μισό μέτρο και επιχειρώ βολή στο κεφάλι από καλή απόσταση, 15-20 πόντους πίσω από το μάτι.. Η βέργα χώθηκε ευτυχώς στα σκληρά, αλλά δεν εφτασε εγκέφαλο. Το ψάρι σοκαρίστηκε...ξαπλωσε και εγώ πίστεψα προσωρινά ότι το ξέρανα. Ατυχώς, το σχοινάκι του μουλινέ έχει περάσει μεταξύ ελαστικών και σωλήνα με αποτέλεσμα να μην ξετυλήγει. Τα δευτερόλεπτα περνούν, ενώ εγώ παλεύω με το βάρος του ψαριού να ανέβω για ανάσα. Το βλέμμα μου καρφωμένο στην επιφάνια ψάχνει εναγωνίως τον Ανδρέα.

Όπως μου είπε, είχε ακούσει την τουφεκιά και κατάλαβε από το άσπρο χρώμα της κοιλιάς του ψαριού που έφτανε μέχρι την επιφάνια, ότι είχα χτυπήσει κάτι μεγάλο. Μεγάλη σφυρίδα σκέφτηκε και έσπευσε για κάτω μιας και θυμόταν ότι ήμουν οπλισμένος στην πρώτη σκάλα.

Μετά τη δεύτερη βολή, το μαγιάτικο ξύπνησε και έγινε «ταύρος εν υαλοπωλείο». Τώρα πια το δουλεύουμε από την επιφάνεια και μόνο μας μέλημα είναι να μην μπλέχτεί στα βράχια που βρίσκονται στον πυθμένα. Πατητή στην πατητή κουράστηκε με αποτέλεσμα σε λίγη ώρα να το έχουμε στην αγγαλιά μας... Ομαδική δουλεια, αίσιο τέλος...!
Χαρές και πανηγύρια μετά...
Απίστευτη εμπειρία...εμπειρία ζωής...ίσως και το ψάρι ζωής μου...Ελπίζω πως όχι!!!

arg1.jpg

arg2.jpg

viewtopic.php?f=1&t=35094

[mojo]

Να πάω,να μην πάω,άντε ας πάω!!
Δημοσίευση από spearhunter79 » 25 Φεβ 2013, 00:39

Οπως λέει και ο τίτλος σημερα το πρωί πήρα την απόφαση μετα χουζουρέματος και πολλής σκέψης να πάω για ψάρεμα.Σηκώθηκα δύο φορές να ετοιμαστω και τις δύο το ακύρωσα..σαν το παίκτη που μπαινοβγαίνει οφ σάιντ στην αντίπαλη περιοχη ένα πράγμα...καθόμουν-σκωνόμουν!γελούσα με την πάρτι μου μετα.Λίγο ο καιρός ήταν χάλια με πολύ νοτιά-νοτιοανατολικό(το μέτεο έδινε 6 μποφώρ,που πάς ρέ???)λίγο η άσχημη διαθεση θα πήγαινα και σόλο πάλι άστα να πάει..Στο διαταυτα λέω:δε σηκώνεσαι ρε μήτσο να πας για κανα λαβράκι και ας μην βαρεσεις τίποτα?Σαμπως πρώτη φορα είναι?Κάθεσαι που κάθεσαι όλη την βδομάδα μέσα θα κάτσεις και σήμερα που δεν έχεις τι να κάνεις?Μετα απο λίγο επικράτησε η λογική...(σιγα μην δε κρατούσε )Ευχήθηκε και το φιλαράκι το προηγουμενο βράδι καλη ψαρια(το έχουμε παράδοση για πείραγμα,αλλά πραγματικά πιάνει)Φόρτωμα τα πράγματα στο αμάξι και έγω σε άλλο mode !Στη διαδρομή οδήγηση με ζεστό καφεδάκι μουσικούλα και τοπία βαριά και μελαγχολικά απο αυτα που γουστάρω(είμαι και λίγο emo κατά βαθος ).

Εκει λοιπόν που οδηγούσα,έννιωσα σα να ήμουν αερας αλλά να πετάω και να ταξιδεύω μέσα σε μια ατμόσφαιρα απο αναμνήσεις,προβληματισμούς μέσα στο χρόνο για το αύριο αλλά και τις φιλοδοξίες μου που βλέπω να χάνονται η μία μετα την άλλη με την παρούσα κατάσταση και τα μνημόνια.Η ψυχη ως αέρας με λίγα λόγια Εκει λοιπόν που άρχισε να με παίρνει η κάτω βόλτα για τα καλά(είπαμε λιγάκι emo )τρώω τη σφαλιάρα για τα καλά!Ρε μαλάκα πάς για ψάρεμα!!!Δε προλαβαίνω να τελειώσω τη σκέψη μου και "σκάει"μια εικόνα όπου ανοιγουν οι ουρανοι και χύνονται όλες οι θάλασσες και οι ωκεανοι..Ψάρια παντου!Μεγάλα,δύσκολα,εύκολα,πονηρα,χίλιες εικόνες και εκατομμυρια χρώματα σε αρμονία..παντου πλυμήρα!έχουν φύγει και τα μνημόνια και η κωλοκρίση και η frau Μέρκελ και ο τομσεν και ολα τα κωλόπαιδα που μας κυβερνούν.Στη μέση μια τεράστια ρουφίχτρα όπου εγω ψαρεύω ατάραχος γύρω της και όλα τα κατακάθια πάνε στην αποχέτευση..χααχαα τσόγλανοι ΕΓΩ κρατάω την τάπα της τρύπας και μόλις την έβγαλα!άντε τσακίδια όλοι μαζί!Να τους βλέπω να με παρακαλάνε με σηκωμένα τα χέρια και να χάνονται κλαίγοντας για οικτο..Απίστευτο contrast συναισθημάτων και μία θλίψη να γίνεται χείμαρος και πείσμα για ζωή.Ζωή όπως οι στιγμές αυτές που αναφέρω πιο πάνω και αυτές που θα ερθουν απο το πουθενα αλλά θα πρέπει να τις συλλάβουμε..ζωή και δίψα για το κάθε τι ακόμα και για αυτη την προσπάθεια να αποτυπωθει μια κατάσταση.

Εφτασα στο μέρος μετα απο μία ωρα οδήγηση γεμάτος ζωντανια και όρεξη!Ποιος θα το περίμενε έτσι όπως σηκώθηκα.Είχε θολούρα αρκετη,ορατότητες μαξ πέντε μέτρα!Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει γιατι το μάτι δεν βλέπει μακρυα,και το μυαλό οργιάζει...οργιάζει με κείνα τα λαβράκια που βγάζει ο Σημάτης αλλα και πολλα παιδια εδω μέσα..τρελό όργιο σκέψεων.Εν πάση περιπτώση δεν ήρθε ακόμη αυτό αλλά ούτε που με νοιάζει...ας μην βγάλω ποτε,το ταξίδι μετράει!Είχε και ψάρια,επιθετικά τσαμπουκαλεμένα..με όρεξη για μονομαχία,κάπως υπερβολικά θα λεγα,αλλά βούτυρο στο ψωμι του κυνηγού.Όλα αρσενικά (έτσι εξηγηται,φανηκε στο καθάρισμα)Τέσσερα ψαράκια σε τρείς ώρες μεσημεριανό κυριακάτικο ψάρεμα.Πέρασα υπέροχα αν και μόνος για ακόμη μια φορά αλλά είπαμε,σημασία έχουν μόνο οι στιγμές,εκείνες οι έντονες οι καλές!

sp1.jpg

sp2.jpg

viewtopic.php?f=1&t=32394

[mojo]

Μυλοκόπι: To πρώτο ραντεβού/γνωριμία
Δημοσίευση από TheSpearman » 11 Ιουν 2018, 19:55

Είμαστε λίγο πριν το σούρουπο, σκάρτα 30 λεπτά πριν η ώρα γίνει νομικά απαγορευμένη για ψαροτούφεκο. Μπουχτισμένος από άλλη μια ατέλειωτη εβδομάδα, βρίσκομαι μέσα στο αμάξι οδεύοντας προς ένα Σαββατοκύριακο μακριά από την πόλη, με το μυαλό μεταξύ των τραγουδιών της Sade να μου λέει ότι πάλι άργησα να αφήσω πίσω το γραφείο και έτσι «έκλεψα» περισσότερο το ήδη «κλεφτό» απογευματινό κολυμπητό της Παρασκευής που σχεδίαζα.

Σε μια προσπάθεια περιορισμού της αυτοκαταδίκης μου, κόβω το τιμόνι σε ένα αβάπτιστο χωματόδρομο που με είχε οδηγήσει παλαιοτέρα σε έναν απομονωμένο ρηχό κολπίσκο, αφιλόξενο και δυσπρόσιτο για βουτιές στους πολλους, μιας και ο άμμος της παραλίας συναντάται με κάποια μέτρα από επιφανειακές κεντημένες ημιβυθισμένες πετρόπλακες πριν εμφανιστεί το νερο της θαλασσας. Ακόμα και οι ντόπιοι της περιοχής, μου τον είχαν αποκηρύξει σαν αλιευτική τοποθεσία λόγω της μορφολογίας του βυθού (ρηχά και θολά νερά λόγω γλίνας). Για να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου στο κακό μητρώο, ούτε και οι δικές μου εξορμήσεις/συγκομιδές στο παρελθόν εκεί είχαν να καταδείξουν κάτι σοβαρό.

Μετά από μερικές γραφικές – αλλά και επικίνδυνες – ζεμπεκιές με τα καλτσάκια πάνω στις γλινώδης ημιβυθισμένες πλάκες έφτασα/έπεσα επιτέλους στο νερό. Εκεί διαπιστώνω ότι είχα ξεχάσει το φακό στο αυτοκίνητο (και ξεκίνησα τα πρώτα Γαλλικά!). Η περιδιάβαση στις βυθισμένες πλάκες και στα ρηχά μοιρασμένα μονόπετρα (-6 μέτρα) στο δεξι καβο του κολπίσκου δεν απέδωσαν καρπούς. Απεναντίας, ίσως να αφαίρεσαν και αρκετη απο την ορεξη του βιαστικου μου απογευματινου κολυμπητου εγχειρηματος, εφοσον οι διαδοχικες βουτιες, τα καρτερια σε βυθο και επιφανεια αλλα και οι ματιες τριγυρω δεν προδωσαν καμια ουρα αξια βολης. Λίγο πριν εγκαταλείψω τον κάβο, ένας 800αρης σαργός ξεπροβάλλει δειλά μέσα απο μια σκισμένη πλάκα στα 4 μέτρα και με γερμανική επαναστροφή χάνεται πάλι μέσα σε αυτή. Ακολούθησε βολή μετά από δυο υπομονετικά καρτέρια σε ασημένια φιγούρα που διέκρινα μέσα στις αφώτιστες σήραγγες δίπλα από το σκίσιμο, που τελικά έδωσαν τον νεαρό τσιλιαδόρο της τρύπας/πέτρας, ενα σαργο στα 400γρ.

Με βαριά καρδιά (από την σχεδόν αψαρία) και στα μέσα του κολπισκου, σηκωνω το βλεμμα στον ορίζοντα που είχε αρχίσει δειλά να κοκκινίζει από την δύση. Πριν η κλεψύδρα αδειάσει τελείως, αποφασίζω να κατευθυνθώ βιαστικά προς τον αριστερό κάβο του κολπίσκου για μια ματιά. Μετά από τρία λεπτά γρήγορων πεδιλιών διασχιζοντας τον άδειο αμμώδη πυθμένα του κέντρου του κολπίσκου, συναντώ τις πρώτες πέτρες του αριστερού κάβου. Αναπάντεχα και στις σκεπασμένες από την γλίνα πέτρες, σε δυο μέτρα βάθος και κάπου στα έξι μέτρα απόσταση την μύτη της βέργας, ευθυγραμμίζομαι μετωπικά με ένα ατάραχο – καθισμένο στον άμμο – ψάρι, μεγάλο σε μέγεθος και με εξίσου χαρακτηριστικό μεγάλο στόμα.

Μετά την αντανακλαστική αυτόματη ζύγιση (που το υπολόγισε στα 5 κιλά), ανατρέχω στιγμιαία στην αλιευτική εγκυκλοπαίδεια του μυαλού μου, που δυστυχώς δεν επιστρέφει αποτελέσματα (no match found). Με μπερδεύουν τα χρώματα (λοξές κυματοειδής γραμμές), το μέγεθος των χαρακτηριστικών (φαρδύ με εμφανή καμπύλη προς την ράχη), το βάθος της συνάντησης (2 μέτρα), η ώρα (είπαμε νόμιμη, περίεργε!!). Δεν αργω να καταλαβω οτι με το εν λογω ψάρι δεν έχουμε συστηθεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που κρατάω ψαροτούφεκο (και στα ακόμα περισσότερα που κρατάω πιρούνι).

Λόγω του μεγέθους του ψαριού και με το 82αρι Pathos Pro οπλισμένο στην πρώτη σκάλα, με έξτρα θάρρος από το ατάραχο του ίδιου του ψαριού (που πιθανόν λόγω της σχεδόν τέλειας ευθυγράμμισης μου με το αυτό δεν είχε την καλή πλευρική του ορατότητα), πλησιάζω πιο κοντά. Αιωρούμαι στο αφρό από πάνω του στα τέσσερα μέτρα σε πλήρη stealth mode, έχοντας σβήσει λειτουργιές καρδιάς και αναπνοής … Τρία μέτρα και οι φωνές του μυαλού στην σκανδάλη φωνάζουν «τώραααα» … Δυο μέτρα και οι φωνές του μυαλού φωνάζουν στην σκανδάλη «τι περιμένεις;;;;»… Ένα μέτρο και η αδρεναλίνη παίρνει την θέση της ψυχραιμίας/θράσους και δίνει εντολή μόνη της στην σκανδάλη. Η βολή γίνεται λοξώς κάθετα στο κεφάλι, μερικούς πόντους πίσω από το μάτι, αφήνοντας το ψάρι στην θέση ακριβώς που το βρήκε: πλήρως ακινητοποιημένο/σβηστό.

Πριν τραβήξω την βέργα με το ψάρι, παραμένω αιωρούμενος από πάνω του και το χαζεύω. Το ένστικτο αντανακλαστικής αυτόματης ζύγισης αφαιρει ένα κιλό (με την νέα μέτρηση να δίνει τώρα 4 κιλά) αλλά αδυνατώ ακόμα να το κατατάξω σε κάποιο είδος. Τώρα φαντάζει σαν σηκιος σε στεροειδή, με μασέλα ξεδοντιασμένου ανήλικου ροφού, φορώντας την ρόμπα συναγρίδας. Τραβάω την βέργα η οποία έχει διαπεράσει το κεφάλι του ψαριού και έχει πιάσει στις πέτρες. Ξεκολάω την βέργα και φέρνω το ψάρι πιο κοντά στην μάσκα. Σε όλα αυτά, παρατηρώ και ένα μουσάκι/γενάκι κάτω από την σιαγόνα. Σε αυτοσαρκασμό, εκεί σιγουρεύτηκα πλέον ότι είχα να κάνω με κάποιον μακρινό συγγενή του Mr Miyagi από το Karate Kid, λεσεψιανό μετανάστη από την μακρινή νήσο Okinawa της Ιαπωνίας!!

Για την ιστορία και όπως η πιο κάτω φωτό μαρτυρούν, αναφέρω ότι ο cross-dress σηκιός ή ο Mr Miyagi (διαλέξτε όποιο προτιμάτε!!!) δεν ήταν άλλο(ς) από το ξακουστό μας … μυλοκόπι, του όποιου την ύπαρξη αλιευτικά και γευσιγνωστικά αγνοούσα μέχρι πρότινος. Καθώς αργότερα διάβασα, χωρίς έκπληξη, οι πληθυσμοί του έχουν πάρει επικίνδυνα τον κατήφορο στην Μεσόγειο.

Για τους λάτρεις των αριθμών, η ζυγαριά έδωσε 3.8 κιλά (και η κουζίνα Bosch στο φούρνο με σιγανό ψήσιμο, πατάτες, απέριττα μυρωδικά και καλή παρέα το καθιέρωσε άνετα στην πρώτη πεντάδα προσωπικής νοστιμιάς).

Επειδή όμως πρέπει να τα λέμε όλα όπως είναι, το εν λόγω μυλοκόπι αποδείχτηκε κατά το καθάρισμα (που έγινε επιτόπου στον κολπίσκο), πλήρως αυγωμένο. Η νωθρότητα του κατά την προσέγγιση (η οποία δεν συνάδει με τα γενικά φιλύποπτα και σβέλτα χαρακτηριστικά του, όπως αργότερα διάβασα/έμαθα), το περιβάλλον της συνάντησης μας (ρηχά και αμμώδη/αμμολασπωμένα νερά με αραιές πέτρες που είναι το αγαπημένο φυσικό του περιβάλλον όντας πατόψαρο, όπως αργότερα διάβασα/έμαθα) καθώς και η εποχή/ώρα της συνάντησης μας (με το Μάιο και Ιούνιο να είναι οι βασικοί μήνες αναπαραγωγής, όπως αργότερα διάβασα/έμαθα), καταμαρτυρούν μάλλον ότι το μυλοκόπι βγήκε στον κολπίσκο για να γεννήσει.

Για τους ζηλωτές του κάρμα αλλά και τους οπαδούς των θεωριών συνομωσίας, προσθέτω κλείνοντας ότι οι εξορμήσεις του Σαββάτου και της Κυριακής που πραγματοποιήθηκαν σε ιδανικές – από όλες τις πλευρές/απόψεις – συνθήκες δεν έδωσαν ούτε ένα ψάρι.

1.jpg

2.jpg

3.jpg

viewtopic.php?t=62738

[mojo]

vintage arbalete
Δημοσίευση από george.the.fisherman » 17 Απρ 2015, 14:45

Όλο το πρωί της Μ.Πεμπτης , έδινα μάχη με γυναίκα και κόρη να ξεκινήσουμε την μικρή μας απόδραση για Επίδαυρο τις ήμερες του Πάσχα , μπας και προλάβω βουτιά έστω και αργά .
Με τα πολλά ξεκινήσαμε με αρκετά καλό καιρό και πολύ κίνηση στο δρόμο , κυρίως εντος της Αθήνας .
Κάπου κοντά στο Δαφνί συνειδητοποιώ ότι το μοναδικό όπλο που βασανιζόμουν όλο το βράδυ για την επιλογή του μιας και θα ταξιδεύαμε με το μικρό αυτοκίνητο ,δεν ήταν συνεπιβάτης δίπλα στη κόρη , αλλά μάλλον προτίμησε να μείνει στην άδεια και όμορφη ΑΘΗΝΑ .
Καταστράφηκα , μου γύρισε το κεφάλι ,μα να έχω 10 ετοιμοπόλεμα και να φύγω χωρίς όπλο !!!
Άρχισα να βρίζω και να κοπανιέμαι, είχα πληρώσει τη λαχτάρα για απογευματινή βουτιά και το πανικό της άτακτης φυγής .
Η γυναίκα μου λέει: γύρνα πίσω να το πάρουμε !
Ήταν όμως πολύ αργά ,είχα φάει όλη την κίνηση, δεν θα γύριζα πίσω, είχε τελειώσει…
Όλες μου οι ελπίδες περιορίστηκαν, μπας και ο γαμπρός μου έχει αφήσει στο εξοχικό μας ένα 90αρι Rayo και τα βολέψω έτσι .
Φτάνοντας στο εξοχικό , προς μεγάλη μου απογοήτευση , το όπλο δεν υπήρχε πουθενά .

Ε ρε τι έπαθα αυτό ήταν , πάει και η απογευματινή , και από ότι φαίνεται πάει και το τριήμερο .
Αφού ξεφόρτωσα το αυτοκίνητο, κάθισα στην αυλή και χαζεύοντας τη θάλασσα προσπαθούσα να φανταστώ που θα ήταν τα λαυράκια , αν οι κέφαλοι έχουν αρχίσει να παχαίνουν, τι ωραία που θα ήταν να ήμουν τώρα μέσα και να καρτέρευα !
Όταν πια σκοτείνιασε για τα καλά , και μαζευτήκαμε μέσα στο σπίτι οδηγήθηκα στην αποθήκη , ένα μουσείο ψαροντουφεκου γεμάτο αναμνήσεις , παλιά πέδιλα μακριά cressi κάτι spora κατακόκκινα , αεροβόλα για όλα τα γούστα mares mirage , sten , super sten , mini sten , balco arrow με σιδερένιες λαβες, και όλα αυτά είχαν να μπουν στο νερό τουλάχιστον 25 χρόνια .
Τα μόνα που μου έδιναν την εντύπωση ότι κάτι μπορεί να κάνουν ήταν τα τρια lazer sporasub που και αυτά βέβαια ήταν χωρίς λάστιχα και βέργες το ένα 75αρι και δυο 90αρια .
Εδώ είμαστε λέω, αν βρω λάστιχα … με βέργα κάτι θα κάνω, γιατί υπήρχαν καμιά δεκαριά , στραβές, σπασμένες, χωρίς φτερακια.
Κάτω από όλα αυτά τα μουσειακά , βρίσκονταν μια τσάντα μπλε us-divers που έδειχνε γεμάτη, την ανοίγω και μέσα υπήρχαν κυρίως μάσκες αναπνευστήρες, μαχαίρια Rambo I,II,III , που κάποτε μόνο τέτοια υπήρχαν για ψαροντουφεκο ,αρκετά λάστιχα τα οποία ήταν σάπια, καμένα, όπου μόλις τα έπιανες κολαγαν στο χέρι σου.
Έλα δεν μπορεί κάτι θα βρω μονολογούσα συνεχίζοντας σαν αρχαιολόγος σε ανασκαφή .
Απ, νάτο ένα περαστό 17.5 που δείχνει να έχει σφυγμό, μια χαρά σκέφτηκα, και συνέχισα το ψάξιμο από περιέργεια και νοσταλγία βρίσκοντας και την πρώτη μου super occhio, λαστιχένια και εντελώς καμένη .
Πάμε τώρα να το φορέσουμε στο 90αρι lazer στη κεφαλη που έχει για περαστό από κάτω , και κρακ σπάει …φτουυυυ σου !!!
Αυτά τα laser είχαν πάντα πρόβλημα εκεί , και να σκεφτεί κανείς ότι τις κεφαλες αυτές τις είχα αλλάξει όλες γιατί οι πλαστικές διάφανες είχαν σπάσει από τότε που τα ψάρεμα σαν βασικά όπλα.
Με μια ποιο προσεκτική μάτια στη αποθήκη διέκρινα και ένα άλλο sporasub που δεν είχα προσέξει, ήταν ένα ολοκαίνουργιο 90αρι με μπλε σωλήνα σαν σκουπόξυλο με μια κάτασπρη λαβή , και ένα πορτοκαλί αυτοκόλλητο που έγραφε “sporasub arbalete “.
Τι είναι τούτο ? πως βρέθηκε εδώ ? και γιατί δεν έχει μπει ποτέ στη θάλασσα ?
Μα ναι ! αμυδρά θυμάμαι ότι πρέπει να το είχα πάρει από περιέργεια περισσότερο ,λίγο πριν κλείσει το κατάστημα του ΣΤΟΧΟΥ πίσω από το HILTON , το καημένο σκέφτηκα , έμεινε τόσα χρόνια εκεί καινούργιο και αψαρευτο, χωρίς καμία πιθανότητα μέχρι σήμερα όχι να ψαρέψει αλλά ούτε να μπει σε σάκο όπλων !!! πως τα φέρνει η ζωή , μετά από τόσα χρόνια στο πάγκο να είναι το φαβορί για βασικό σε ψάρεμα !
Το λάστιχο του το πέρασα μια χαρά και η μόνη μου έννοια ήταν αν θα κατάφερνε χωρίς να διαλυθεί να αντέξει το 17.5αρι , εννοείτε στη πρώτη σκάλα
Η επόμενη μέρα με βρήκε να ετοιμάζομαι για βουτιά κρατώντας στο χέρι το περίεργο μπλε ψαροντουφεκο που ήταν το μεγάλο ερωτηματικό ?
Μπαίνοντας στο νερό χαμογέλασα κοιτώντας το να επιπλέει, το έπιασα χαλαρά και κατέβασα τα λάστιχα στη πρώτη σκάλα κλείνοντας τα μάτια με αγονία μήπως και ακούσω τίποτα περιέργους ήχους γκραπ,γκρουπ …

Όλα πήγαν καλά , και σε λίγο το μόνο που με απασχολούσε ήταν τα λαβράκια που φέτος δεν έλεγαν να εμφανιστούν .
Το ψάρεψα δυο μέρες και η αλήθεια είναι ότι το βοήθησα αρκετά αφού τις λιγοστές βολές που έκανα , τις έκανα από μικρές αποστάσεις και περίμενα τα ψάρια να πλησιάσουν αρκετά πριν πατήσω την σκανδάλη .
Παρόλα αυτά δεν με είχε προδώσει ,και κυρίως δεν διαλύθηκε , είχε αρπάξει την ευκαιρία του σαν τον ποδοσφαιριστή του πάγκου που μπαίνει αλλαγή λόγο τραυματισμού του βασικού , σαν να περίμενε έτοιμο από πάντα …
Τα ψαράκια που έβγαλα ήταν λίγα και η τσιπούρα μπόνους έδωσε το δικό της χρώμα δίπλα στο μπλε σωλήνα του sporasub .
Λίγο πριν ξεκινήσουμε το μάζεμα της επιστροφής το ξέβγαλα σχολαστικά με νεράκι

g1.JPG

, το σκούπισα ,και το επέστρεψα στη θέση του δίπλα στα άλλα όπλα ,μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν το παροπλισμένο ολοκαίνουργιο όπλο που δεν θα ψάρευε ποτέ , αλλά ένα ψαροντουφεκο που είχε την δικια τοη μικρή ιστορία που θα το συνόδευε για πάντα …

g2.JPG

viewtopic.php?f=1&t=49003

[mojo]

Οι τάφοι και το φάντασμα
Δημοσίευση από mike_m » 14 Οκτ 2019, 19:47

Η Πέμπτη που μας πέρασε ήταν δύσκολη. Ξεκίνησε με δύσκολο πελάτη και ακόμη ποιό δύσκολες οι απαιτήσεις του.... Τέλος πάντων... Πληρώνει – at your services Sir, step into my office...
Οπότε η Πέμπτη φαγώθηκε με γύρω στα 30 εμαιλ και καμιά 20 τηλεφωνήματα για τα διαδικαστικά του ταξιδιού της επόμενης εβδομάδας με πολλή όρεξη αλλά και πολλή νευρικότητα για την προετοιμασία και το τί πρόκειται να γίνει.
Έτσι λοιπόν το πρώι της Παρασκευής πήρα το αυτοκίνητο από το σέρβις, αποχαιρέτησα το πρόσωπο, το μικρό Νικόλα και τους γονείς μου και την κοπάνησα για την Αθήνα. Καλά ήταν δύο εβδομάδες στη ν πατρίδα.

The road to hell
Σ όλο το ταξίδι άκουγα μουσικούλα και σκεφτόμουν με λύπη οτι θα αργήσω να ξαναβουτήξω και χάνω την ψαρευτική σεζόν και σχεδόν είχα βουρκώσει. Σκεφτόμουν την αίσθηση της γαλανής τριγύρω σου όταν καρτερεύεις, τις εικόνες των ψαριών να έρχονται περίεργα καθώς και αυτών που ΔΕΝ ερχονται και σου σπάνε τα νεύρα γιατί τα βλέπεις και τα κάνεις κρεμαστάρια και έτσι κυλούσε η διαδρομή.
Είδα την ώρα κόντευε μεσημέρι και μόλις είχα περάσει τη στροφή για Χαλκίδα. Θυμήθηκα ότι το φεγγάρι είναι σχεδόν γεμάτο και ο καιρός Β.Α. - πλημμυρίδα στον Ν. Ευοικο... Άρχισε να με τρώει... άσχημα... και τα πράγματα πίσω στο πορτ μπαγκαζ - κομπλέ ο εξοπλισμός. Όταν θυμήθηκα οτι φόραγα και τη μπλούζα LABRAX.gr δώρο του συμμαθητή και φίλου θείου Αλκη... κατάλαβα οτι κάθε απόπειρα να παραίτηθώ από τη βουτιά θα ήταν μάταια. Θυμήθηκα τα λογια του: ¨Μάικ, όταν κάποια στιγμή έκανα τον απολογισμό μου, δε μετάνοιωσα για κάτι που έκανα αλλά μετάνιωσα για αυτά που δεν έκανα, τα ψαρέματα και τις εκδρομές που δε πήγα...¨
Δε το πάλεψα άλλο, σα το πρεζάκι που λέει συνέχεια, αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που το κάνω και όλο με το ίδιο παραμύθι δικαιολογείται, έτσι και έγω. Δε θα βουτήξεις για πολύ καιρό έλεγα μέσα μου.
Η απόφαση αστραπιαία και χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το μέρος βρέθηκε, κοντά στο Δήλεσι. Είχα μια γυναίκα που είχε ένα οικόπεδο εκεί κοντά και μια δυο φορές είχα βουτήξει – τίποτα σοβαρό, όμως μια η πλημμυρίδα μια ότι ο Ν. Ευοικός κάνει σοβαρά ψάρια και εκείνο το μικρό ξενέρι τι έκπληξη να μου κρύβει αυτή τη φορά?

Τι έλειπε? Μια μπουκάλα νερό για να μπορώ να εξισώνω και μια για να φορέσω τη στολή. Τα πήρα από ένα περίπτερο μέσα στο Δήλεσι Ασφάλισα κάπου το αυτοκίνητο στη σκιά γιατί είχα και τη γριά κιθάρα μέσα, έκρυψα τα κλειδιά Αντί για ειδικό σαπούνι για να βάλω τη στολή έβαλα σαμπουάν μαλλιών που είχα στο νεσσερι. και σε 10 λεπτά ντυμένος.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕΣΑ


Mortal Kompat
Θολούρα Ευβιότική. Μετά βίας έβλεπες 3 μέτρα και το 85ρι στο χέρι και γύρω στα 12 κιλά σε ζώνη πλάτη και πόδια. Ο Ν. Ευβοικός δεν είναι για βαθιά στα σίγουρα.
Πρώτο καρτέρι στα 1.5μ τίποτα
Δεύτερο καρτέρι στο ίδιο βάθος στην παρακάτω πέτρα τίποτα.
Τρίτο καρτέρι στο 1μ λίγο πιο μέσα στη ρίζα του σηκώματος να ένα κοκάλι αστραπή. Μικρό είναι λέω δε του ρίχνω, αλλά καταλαβαίνω οτι πάει μαλλιοκουβαρο και κάτι το κυνηγάει. Περιμένω άλλη μια στιγμή και νασου μπροστά μου το Λιτσο ζεύγος να με τσεκάρει. Δύο ψάρια ίδιου μεγέθους. Βαράω το ένα κέντρο στα δύο μήκη και το αριστερό χέρι αφήνει το βράχο για να ανοίξει το μουλινέ ενώ το ψάρι χάνεται. Τα 20μ του μουλινέ ξεδιπλώθηκαν σε 4 δευτερόλεπτα χωρίς αντίσταση. Τσίμπησα το νήμα που χανόταν στη θολούρα και άφησα το ψάρι να πάρει τις ανάσες του. Το μόνο που παρακαλούσα ήταν να μη σκαλώσει η βέργα κάτω στο βυθό κοντράρει το ψάρι και σχιστεί γιατί οι λίτσες όπως και τα γοφάρια έχουν απίστευτα μαλακό δέρμα. Πέντε λεπτά αργότερα έφερα το ψάρι σιγά σιγά κοντά μου και με το χέρι στα βράγχια του του χάρισα ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι.
Πήγα στο αμάξι να το βάλω στο ψυγείο αλλά βλέπεις τα τελευταία χρόνια έχω μικρό ψυγείο και δε χώραγε. Το έβαλα στη ψαροβελόνα και συνέχισα για να δω τον τόπο και όχι για να ψαρέψω.

The graveyard
Πέραν της πελαγίσιας ψαρούκλας δεν είδα τίποτα άλλο. Είπα να το γυρίσω σε συρτά και όχι στατικά καρτέρια. Κάτω ήταν γεμάτο πίνες. Σε κάθε τ.μ. Ειχε 4-5 και μεγάλες. Μια μεγάλη πίνα για όσους ξέρουν βγαίνει πολύ δύσκολε από την άμμο. Η γαρίδα που συμβιώνει μαζί της δίνει το σύνθημα με το που θα δει κίνδυνο και η πίνα κλείνει το όστρακο της. Η πίνα βάζει τη γλώσσα της πολύ Βαθιά στη λάσπη και για να βγει από το βυθό θέλει 40-50 κιλά έντονης και συνεχούς δύναμης γεγονός που παλιότερα είχε πνίξει πολλούς Χαλκιδικιώτες.... Η πίνα από την οποία πιάστηκα για να τραβηχτώ στο επόμενο πόστο βγήκε για πλάκα..... Παράξενο είπα. Η επόμενη το ίδιο. Την έβγαλα τελείως από την άμμο και είδα οτι ήταν άδεια. Το ίδιο και η επόμενη και η μεθεπόμενη. Σε όλη τη βόλτα είχε μόνο νεκρές πίνες, άδειες από το κρέας και μόνο το όστρακο να είναι χορταριασμένο στην άμμο όπως όταν ζούσε το δυστυχισμένο πλάσμα. Σε όλη τη διαδρομή κουφάρια. Η ρίζα από μια υγιή πίνα είναι λαμπερό φίλντισι. Στην περίπτωση αυτή ήταν μαυριδερό όστρακο σε αποσύνθεση. Κατάλαβα ότι η πίνες της περιοχής είναι όλες νεκρές τουλάχιστον μια πενταετία.
Παίδες, άλλο να βλέπουμε το μονόπετρο στο νερό άδειο και να φανταζόμαστε το τέρας που το 1960 κρυβόταν εκεί και άλλο να βλέπουμε την ταφόπλακα του ζώου. Γιατί στην κυριολεξία περί αυτού πρόκειται. Οι πίνες ήταν χορταριασμένες μέσα στην άμμο σα ταφόπλακες παλιού νεκροταφείου, το θέαμα μου θύμισε το δισκόφυλλο των Μεταλλικά Master of puppets γεμάτο τάφους.
Εννοείται οτι μαζί με τις πίνες πεθάνανε και οι τσιπούρες καθώς και ότι άλλο είχε η περιοχή εκτός από τίποτα κέφαλους τους οποίους μάλλον κυνήγαγε και η λίτσα. Δεν είδα τίποτά άλλο σε 1.5 χλμ ρηχό και βαθύ στη βόλτα. Πήγα από τα ρηχά, ήρθα από τη μέσα μπάντα. Παντού ΤΙΠΟΤΑ.

Το μόνο θέαμα που θυμάμαι να μπορεί να συγκριθεί με αυτό ήταν το 1985 στο Σιγγιτικό κόλπο πίσω από τον Καυκανά όταν μια τράτα της τότε εποχής ξεσκάρταρε την καλάδα από κόκκινο αφροδυχτι-κουνουπιέρα. Η βαρκούλα μας αρμένιζε πάνω από εκατομμύρια ψόφια μικρά συναγριδάκια, μενουλες ψιλό και ό,τι άλλο πετάχτηκε γιατί δε πουλιόταν. Δε κάναμε τσαπαρί, αλλά γεμίσαμε δυο κουβάδες ψαράκια και φύγαμε Ο θείος μου ο μακαρίτης ο γιατρός ήταν πολύ σκληρός άνθρωπος και τον θάνατο τον έβλεπε συχνά πυκνά στα χειρουργεία δίπλα του αλλά εκείνη τη μέρα δε θα ξεχάσω το ύφος του. Περίλυπος.

Έφυγα από το μέρος και ορκίστηκα οτι δε ξαναβουτάω εκεί.
Για όσους θέλουν να το δουν με τα μάτια τους είναι κοντά στο ναυτικό όμιλο Δηλεσίου.

Το ψάρι και το τσιμπούσι
Το ψάρι καθαρίστηκε στη θάλασσα για να φάγωθεί οτι δε τρώγεται από μάς από τα ψαράκια και τα καβουράκια.
Τα φιλέτα έγιναν όπως ακριβώς έγραψε ο φίλος εδώ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... 07#p584442
Η δική μου πρόταση είναι χωρίς να βγάλουμε τις πέτσες γιατί οι πέτσες κρατάνε λίπος από κάτω και δεν τραβάνε το ψάρι οταν αυτό είναι πολύ φρέσκο. Η προσθήκη στη συνταγή είναι το σβήσιμο με κρασί και τρίμμα από λεμόνι.
Το πλήρες μενού
Καρπάτζο από φιλέτο λιτσας στο λεμόνι
Ψαρόσουπα συνταγή της Κας. Γιωργίας
Ψάρι μαγιονέζα σπιτική με κρέας από την κοιλια του ψαριού.
Φιλέτα λίτσας βουτυρολεμονάτα
Ταμπουλε
Ταραμάς με αμυγδαλόψυχα
2 lt Μοσχοφίλερο Ρεπάνη
Κάτι ρακές ποιο πρίν...
Και οι περιφημές τρούφες της μικρής Αριάδνης που ειναι το ίδιο γλύκες με αυτήν.
Το ψάρι τάισε τεσσερα παιδια και δύο ενηλικες δύο μέρες και το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ.

m1.jpg

m2.jpg

m3.jpg

m4.jpg

m5.jpg

viewtopic.php?f=1&t=65694