Πάντα μου άρεσε η κηπουρική. Να φυτεύεις κάτι,να το φροντίζεις, να το ποτίζεις, κλάδεμα, και όλα τα σχετικά. Αυτά, ως ...ιδέα, ως σκέψη βρε αδερφέ.
Μέχρι τώρα, δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ. Έλα όμως που ο φίλος ο Κώστας, το ζευγάρι μου ντε, ανακάλυψε κάτι απίθανο
Σε ένα μαγαζάκι με λουλουδικά, φυτά κ.λπ., βρήκε το μυθικό Λαβρακόσπορο!!! Αμέσως με πήρε τηλέφωνο και τρέξαμε για τη φύτευση. Πάει κάνας μήνας τώρα.
Και, που λέτε, πάμε σήμερα το πρωϊ και τί να δούμε; Έδωσε καρπό ο ευλογημένος ο σπόρος!
Αμέσως, τρέξαμε για τη συγκομιδή. Δεν είναι να τα αφήνεις αυτά στα δέντρα γιατί περνάνε τίποτες πονηροί και τα μαζεύουνε. Ναι, καραδιαπιστωμένο
Και τώρα, που περνάει σιγά σιγά η επίδραση από αυτό που έπινε ο γερο-καλαμάς και μας έδωσε,
, ας το κάνουμε και λιγο πιο ρεαλιστικόν Είχαμε ευκαιρία για ένα γρήγορο πρωϊνό σήμερα, συνεννοηθήκαμε από χθες για την ώρα, και με το πρώτο φώς ήμασταν στο νερόόό. Δηλαδή, το πρώτο φώς έξω ήτανε.
Μέσα στο νερό, να δεις πως το λένε, πως το λένε... αααα! ναι! μπίχλα μαύρη το λένε
Τί να κας τώρα; Να κατς να μαλώς; Βραχήκαμε που βραχήκαμε, βούτα, καρτέρευε κι ας πάει και το παλιάμπελο... Δώσε πάρε, ρηχά (30πόνοι νερό), βαθιά (3,5 μέτρα), κάποια στιγμή εδέησε ένα λαβράκι να μας τιμήσει με την παρουσία του, η οποία παρουσία του ήταν κάτι σαν κομήτης, αφού μόνο μια λάμψη φάνηκε μεσα στην ομίχλη της θολούρας.
Ευτυχώς, τα αντανακλαστικά λειτούργησαν, η σκανδάλη πιέστηκε εγκαίρως και το μουλινέ άρχισε να ΄΄σφυριζει΄΄. Σε λίγο ο Κώστας κρατούσε αγκαλιά το ψάρι του της ημέρας, αφού τα υπόλοιπα μας σνομπάρανε γενικώς...
Κάποια στιγμή, αναμεσα σε κατι βραχάκια, πετάχτηκε ένα καλο λαβράκι, που καρτέρευε μάλλον κι αυτό για να την πέσει στα μικρόψαρα της γειτονιάς. Φυσικά, ίσα που προλαβα να το δώ, για βολή και άλλα τέτοια όμορφα, ούτε κουβέντα...
Με πονήρεψε όμως το σκηνικό και άρχισα να κινούμαι στην επιφάνεια ανάμεσα τα βράχια όσο μπορούσα αθόρυβα, τραβώντας με το χέρι και με πέδιλα σβηστά....
Υπόψιν ότι στην επιφάνεια, η θολούρα ήταν ακόμη πιό τραγικη, οπότε μου είχανε βγει τα μάτια να προσπαθώ να διακρίνω κάτι, κάποια κίνηση έστω...
Αρκετή ώρα πέρασε χωρίς αποτέλεσμα μέχρι που έφτασα σε ένα σημείο που δυο βράχια έκαναν ΄΄παράθυρο΄΄ με μακρόστενα φύκια σαν ΄΄κουρτίνα΄΄ ανάμεσα. Τα λατρεύω αυτά τα σημεία...
Σταματάω εκεί λοιπόν, το όπλο φυσικά τραβηγμένο πίσω αφου και το 80αράκι φαινόταν υπερβολικά μεγάλο για τα άντε 60 -70 εκατοστά ορατότητας...
Ακίνητος λοιπόν και ΄΄ανάσα΄΄ που λένε στο χωριό.
Ξαφνικά, πολύ ξαφνικά για να προλάβω κάτι, μια ασημιά αστραπή πέρασε με ταχύτητα μπροστά μου και χαμηλα... Το έργο το έχω ξαναδεί και ξέρω οτι αν κουνηθώ έστω λίγο, ότι κι αν ήταν δεν θα ξανάρθει...
Περιμένω ήσυχα και σε μισό λεπτό, η...αστραπή ξαναπέρασε, αντίθετα αυτή τη φορά, αιφνιδιάζοντάς με...
Αααα, όλα κι όλα είπα, δεν θα με δουλεύεις εσύ, ότι κι αν είσαι. ΑΝ σου βαστάει, ξαναπέρνα! Και μισοκλείνω τα μάτια (μύωπας βλέπετε) και εστιάζω στο σημείο που φαντάζομαι ότι θάρθει, αν έρθει...
Πέρασε κάπου ένα λεπτό, λίγο κουράστηκα, είχα κρυώσει κιόλας (το νερό 10 βαθμοί μου είπε ο Κώστας) και πάνω που έλεγα να μαζέψω τα απομεινάρια της αξιοπρέπειάς μου και να πάρω τον πικρό δρόμο του γυρισμού, φραάάπ, μια...κεφάλα σκάει μύτη από χαμηλά προς τα πάνω, λες κι ερχόταν να με εμβολίσει! Ειχε ωραία μάτια και δεν άντεξα, τούριξα... Εξαφανίστηκε αμέσως και δεν ήξερα αν το πέτυχα καλά, οπότε ξεχύθηκα στο κατόπι του μπας και το πιάσω...
Όντως, το πρόλαβα, αν και το να το πιάσεις ακούγεται πολύ απλούστερο απ ότι ήταν. Επιανα ουρά, γλύστραγε, στόχευα τα βράγχια, έστριβε από την άλλη, το πήρα αγκαλιά πάλι μου ξέφυγε. Αλλά μέσα στο πάλεμα, είδα επιτέλους ότι η βέργα το είχε περάσει κέντρο, στα σκληρά, οπότε χαλάρωσα, κατάφερα να το ακινητοποιήσω και να το περάσω στο ψαροκαλώδιο...
Το ψάρεμα είχε τελειώσει, αν και κάναμε καμιά 10ριά καρτέρια ακόμη. Κάτι σουγιάδες που μας έκαναν την τιμή, αφέθηκαν να ζήσουν, να τρώνε καλά, να παχουλέψουν και να μας έρθουν του χρόνου υπέρβαροι!
Το κρύο και η θολούρα δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για σκάντζες κ.λπ. οπότε, μετά τις σχετικές φωτό, πήραμε το δρόμο του γυρισμού, γεμάτοι, όχι από ψάρια αλλά από την μοναδική αίσθηση πληρότητας που έχουμε οι ψαροκυνηγοί, παρά την κούραση, μετά το ψάρεμα, ειδικά το χειμώνα...
......αυτο το λαβρακοδεντρο κατα που πφτ' / 
