Το σκηνικό που θα εξιστορήσω, εκτυλίχτηκε το Σάββατο αλλά χρειάστηκαν 2 μερούλες για να συνέλθω αρκετά ώστε να μπορέσω να γράψω
.Αλλά, ας το παρουμε απο την αρχή. Στο προτελευταίο ψάρεμα, τουφέκισα ένα βράχο με αποτέλεσμα η ταλαιπωρημένη βέργα του 85αριού να σπάσει στον πίρο. Την ακόνισα στο σπάσιμο και σημάδεψα που θα τρυπηθεί για να μπεί νέος πίρος/ φτεράκι, αλλά δεν βρηκα χρονο να την φτιάξω για να το εχω ετοιμοπόλεμο το Σάββατο που μας πέρασε. Οπότε, πήρα ένα 75άρι, μονολαστιχο, χωρίς να το τσεκαρω δεσίματα κλπ. Κάπου εδώ, ξεκινάει ο...Μέρφυ
.Πάμε λοιπόν για βουτιά με τον Κώστα, Σάββατο χάραμα, ήδη μεγάλο κατόρθωμα! Μέσα στα πρώτα λεπτά, τααάνγκ, πάει το λάστιχο, δεν ειχα σφιξει καλά την ψαλιδιάάά. Το ψιλοεφτιαξα δενοντας απεξω αλλά ειχα ξεχασει τα γαντια και με ξερό, κοντό 18άρι, δεν όπλιζε με τιποτε πανω απο 1η σκαλα...
Μου δίνει ο Κώστας ένα 70αρι που ειχε και προτεινε να καρτερευουμε εναλαξ με το ξυλινο πολυσπαστό του. Καλό παιδί ο Κώστας.
Το νερό ζεστό, κινηση ελάχιστη με λιγους σαργούς και μερικά συναγριδακια που δεν πλησιαζαν, οπότε βγήκαμε ρηχοπατιά μπας και κατσει κανα πρωϊνο λαβρακι, γοφαρι κ.λπ. Η ώρα περνουσε, ψάρι δεν...περνούσε, οποτε πήρα το 70αρακι και κινησα για ένα καλό πόστο, που μπορεις να κρυφτείς τελείως και να αιφνιδιάσεις κάτι περαστικό...
Με βλέπει ο Κώστας με το λιανοτούφεκο και λέει ο άνθρωπος: " Πάρε το ξύλινο να κανεις καρτέρι" . Εγώ πάλι, μην έχοντας δεί τιποτε να κινείται, δεν θέλω να του το στερήσω και λέω "Ασε μωρέ, θα παίξω με το μικρό" ...Πως τον είπαμε εκείνον τον τύπο; Α, ναι, Μέρφυ
Πάω που λέτε, τσουκου τσούκου, αθόρυβα με δαχτυλο- έρπειν και στήνομαι σε ένα γνωστό μου παράθυρο ανάμεσα σε 2 βραχους, με ωραία θέα σε ότι τυχον πλησιάζει...
Ήρθανε τσιπουρίτσες, ήρθανε κάτι ψιλοκαλές μουρμούρες αλλά τίποτε ενδιαφέρον. Κόβω το καρτέρι και αρχίζω ανάδυση. Το βάθος 2 μέτρα. Πριν φτάσω επιφάνεια, αμεσως με το ξεκόλλημα, απο αριστερά, βλέπω μια...μούρη, μουράκλα, κι έρχεται. Είναι γοφάρι και είναι μεγάλο, θηρίο λέμε
. Κοιτάζω το τουφεκάκι μου και σκέφτομαι οτι ειναι χαμενη υπόθεση, θα κανει την περασια του στα 3-4 μέτρα και θα φύγει.Ελα όμως που συνέχισε νάρχεται! Πλησίασε, πλησίασε, πλησίασε τόσο που άρχισα να ελπίζω...Εφτασε στα 2 μέτρα περιπου απο την αιχμή της βέργας! " Τώρα φιλαράκο, σε έχω" φώναξα νοερά και τουφέκισα... Το λάστιχο ήταν λιγο χαλαρό, το θεριό έστριψε λιγο γρήγορα, και η βέργα πέρασε ψοφια δίπλα του...
Τόσα χρόνια στη θάλασσα, να τρέμουν τα χέρια μου, να μην πιάνουν να μαζέψω τη βέργα, δεν μου ξανάτυχε...Ο Κώστας, ήταν καμια 20ρια μετρα πισω, κολυμποσύρθηκα ως εκεί και τραυλίζοντας του εξιστόρησα τι συνέβη... "Αφού σου είπα, πάρε το ξύλινο" ήταν η ...μαχαιριά
Περιττό να πώ οτι ακόμη "βλέπω" τη μουράκλα του να έρχεται...
Ηθικόν δίδαγμα: Όταν ο Κώστας λέει παρε το ξύλινο το παίρνειειειεις! Και μετα, παίρνεις και τον γόφαρο, πανηγυρίζεις ευτυχισμένος και δεν κλαίς αγκαλιά με τον Μέρφυ!
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall"){kind=small}
.
, θα διαβάζατε " γοφαροστόρυ" με happy end και φωτό με τον πσάρη 